Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

494 ISIS ONTSLUIERD
dies Lunae (dag van de maan), dies Martis (dag van Mars), dies Mercurii
(dag van Mercurius), dies Jovis (dag van Jupiter), dies Veneris (dag van
Venus) en dies Saturni (dag van Saturnus), bewijzen dat de week van
zeven dagen niet van de joden is overgenomen. We stellen voor om dit
getal, vóór we het kabbalistisch onderzoeken, vanuit het standpunt van de
joods-christelijke sabbat te analyseren.
Toen Mozes de yom sheba of shebang (shabbath) instelde, was de
beeldspraak van de Here God, die op de zevende dag van zijn scheppingswerk
uitrustte, slechts een dekmantel, of zoals de Zohar het uitdrukt, een
scherm om de werkelijke betekenis te verbergen.
De joden benoemden hun dagen, zoals ze nu nog doen, door getallen,
zoals de eerste dag, de tweede dag, enz.; yom achad, yom sheni, yom shelishi,
yom rebi‘i, yom chamishi, yom shishshi, yom SHEBI‘I.
De Hebreeuwse zeven, [bç, die uit drie letters, sh, b, o, bestaat, heeft
meer dan één betekenis. In de eerste plaats betekent ze tijdperk of
cyclus, sheb-ang; shabbath, tbç, kan zowel door ouderdom als door rust
worden vertaald, en in het oude Koptisch betekent sabe wijsheid,
kennis. Archeologen hebben nu ontdekt dat in het Hebreeuws shib, byç,
ook grijshoofdig betekent, en dat dus de saba-dag de dag was waarop
de ‘grijshoofdige mannen’, of ‘bejaarde vaders’, van een stam gewoonlijk
bijeenkwamen voor raadsvergaderingen of offeringen. 1
(419)
De week van zes dagen, met de zevende, de Saba of Sapta-dag, dateert
uit de vroegste oudheid. Het vieren van de maanfeesten in India bewijst
dat dat volk ook wekelijkse bijeenkomsten hield. Met elk nieuw kwartier
brengt de maan veranderingen in de atmosfeer, en worden dus ook be -
paalde veranderingen in ons gehele heelal teweeggebracht, waarvan de
meteorologische de minst belangrijke zijn. Op deze zevende en krachtigste
prismatische dag komen de adepten van de ‘geheime wetenschap’ nog
steeds samen, zoals ze dat duizenden jaren geleden ook deden, om de middelaars
te worden van de occulte natuurkrachten (emanaties van de werkende
God), en zich in verbinding te stellen met de onzichtbare werelden.
In dit in ere houden van de zevende dag door de oude wijzen – niet als de
rustdag van de godheid, maar omdat ze tot haar occulte kracht waren doorgedrongen
– ligt de diepe verering van alle heidense filosofen voor het
getal zeven, dat ze het ‘eerbiedwaardige’, het heilige getal noemen. De
pythagorische tetraktis, die door de platonisten werd vereerd, was het vierkant
dat onder de driehoek was geplaatst; deze driehoek, de drie-eenheid,
die de onzichtbare monade – de éénheid – belichaamde, werd als te heilig
1
‘Septenary institutions’, Westminster Review, Londen, okt. 1850.