Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
De keurvorst zag in, dat de zedelike banden van de maatschappij aan alle kanten aan het
verslappen waren. Een groot hervormingswerk was nodig. De ingewikkelde en kostbare
inrichtingen om misdaad tegen te gaan en te straffen zouden onnodig zijn, indien de mensen
Gods geboden en de voorschriften van een verlicht geweten slechts erkenden en
gehoorzaamden. Hij zag, dat Luthers arbeid zich naar dit doel heenstrekte, en hij verheugde
er zich in het geheim over, dat er zich een betere invloed in de kerk deed gelden.
Ook zag hij, dat Luther als professor aan de universiteit met uitstekend gevolg werkzaam
was. Nog was er pas een jaar verlopen sinds Luther zijn stellingen aan de slotkerk
aangeplakt had, en toch was het aantal van de pelgrims, die de kerk op het feest van
Allerheiligen bezochten, reeds veel minder. Rome was van aanbidders en gaven beroofd
geworden, maar hun plaats was ingenomen door een andere klasse van mensen, die zich nu
naar Wittenberg spoedden,— geen pelgrims om de relikwieën te aanbidden, maar studenten,
die de gehoorzalen vulden. De geschriften van Luther hadden overal nieuwe belangstelling
in de Heilige Schriften aangewakkerd, en niet alleen uit alle delen van Duitschland, maar
ook uit andere landen stroomden er studenten naar de universiteit. Jonge mannen, die voor
de eerste maal Wittenberg in het gezicht kregen, “hieven hun handen op naar de hemel, en
loofden God, die het licht der waarheid uit deze stad liet schijnen, gelijk in vroegere tijden
van de berg Zion, om het tot de verstverwij- derde landen te laten doordringen.”
11D’Aubigné, boek 4, Kap. 10. 11D’Aubigné, boek 4, Kap. 10.
Luther was nog slechts gedeeltelik van de dwalingen van het Katholicisme bekeerd.
Maar het vergelijken van het Heilige Woord met de pauselike dekreten en instellingen
vervulde hem met verbazing. “Ik lees,” schreef hij, “de dekreten van de opperpriesters, en ...
ik weet niet of de paus de antichrist zelf is, of zijn apostel; z— verkeerd wordt Christus erin
voorgesteld, en zelfs gekruisigd.” Toch ondersteunde Luther in deze tijd de Roomse Kerk
nog, en dacht er niet aan, dat hij zich ooit van zijn gemeenschap zou afscheiden. De
geschriften en leer van de hervormer werden onder ieder volk van de Christenheid verspreid.
Het werk breidde zich uit naar Zwitserland en Holland. Kopieën van zijn geschriften braken
zich baan naar Frankrijk en Spanje. In Engeland werd zijn leer als het woord des levens
ontvangen. De waarheid had zich ook tot België en Italië uitgestrekt. Duizenden werden uit
hun doodslaap wakker geschud tot de vreugde en de hoop van een leven des geloofs.
Rome’s woede steeg voortdurend door de aanvallen van Luther; en sommige van zijn
fanatieke tegenstanders, zelfs doktoren aan Katholieke universiteiten, verklaarden dat hij,
die de opstandige monnik zou doden, zonder zonde zijn zou. Op zekere dag sprak een
vreemdeling de hervormer aan, met een pistool onder zijn mantel verborgen, en vroeg hem,
waarom hij zonder geleide was. “Ik ben in Gods hand,” antwoordde Luther. “Hij is mijn
hulp en mijn schild. Wat kan de mens mij doen?” Op het horen van deze woorden
verbleekte de vreemdeling, en vluchtte uit de tegenwoordigheid van de engelen des hemels.
93