Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
toegepast door de hoogge- plaatsten, om van het behoeftige volk de laatste ellendige
voorraad af te persen, die ze misschien verborgen hadden...
En deze wreedheden werden niet zelden begaan door mensen, die zelven goed gevoed
waren, en die slechts de begeerte hadden om voorraad voor de toekomst op te leggen.
Duizenden kwamen om door hongersnood en pest. Na- tuurlike liefde scheen verdwenen te
zijn. Mannen beroofden hun vrouwen, en vrouwen hun mannen. Men zag de kinderen het
voedsel uit de mond van hun bejaarde ouders rukken. De vraag van de profeet: “Kan ook
een vrouw haar zuigeling vergeten?” vond zijn antwoord binnen de muren van die
veroordeelde stad: “De handen van de barmhartige vrouwen hebben haar kinderen gekookt;
ze zijn haar tot spijze geworden in de verbreking van de dochter mijns volks.” Wederom
werd de waarschuwende profetie vervuld, die veertien eeuwen tevoren gegeven was:
“Aangaande de tedere en wellustige vrouw onder u, die niet verzocht heeft haar voetzool op
de aarde te zetten, omdat ze zich wellustig en teder hield; haar oog zal kwaad zijn tegen de
man van haar schoot, en tegen haar zoon en tegen haar dochter; ... en tegen haar zonen, die
ze gebaard zal hebben; want ze zal hen eten in het verborgene, vermits gebrek van alles; in
de belegering en in de benauwing waarmede uw vijand u zal benauwen in uw poorten.”
De Romeinse hoofden trachtten de Joden schrik aan te jagen, en hen op die wijze te
dwingen, zich over te geven. De gevangenen, welke zich verzetten, nadat ze gevat waren,
werden v——r de stadsmuur gegeseld, gepijnigd, en gekruisigd. Honderden werden er
dageliks op die wijze ter dood gebracht, en het vreselike werk hield aan, totdat in het dal van
Josafat en op Golgotha het aantal kruisen z— groot was, dat er bijna geen plaats was om er
zich tussen te bewegen. Z— vreselik werd dat ergerlike woord bezocht, dat v——r Pilatus’
rechterstoel uitgesproken was: “Zijn bloed kome over ons, en over onze kinderen.”
Titus zou gaarne aan dit verschrikkelike toneel een einde gemaakt, en Jeruzalem alzo de
volle mate van haar doem be-spaard hebben. Zijn ziel vervulde zich met afschuw, wanneer
hij de lichamen van de doden op hopen in de valleien zag liggen. Als iemand in vervoering
blikte hij van de top van de Olijfberg op de prachtige tempel neer, en gaf bevel dat er geen
steen van zou aangeraakt worden. Alvorens te trachten zich van deze sterkte meester te
maken, deed hij een ernstig beroep op de Joodse hoofden, dat ze hem niet dwingen zouden,
de heilige plaats met bloed te verontreinigen. Indien ze uit wilden treden, en op een andere
plaats vechten, zou geen Romein de heiligheid van de tempel schenden. Josephus zelf
smeekte hen op hoogst welsprekende wijze, zich over te geven, om zichzelven, hun stad, en
hun plaats van aanbidding te redden. Maar zijn woorden werden met bittere vloeken
beantwoord. Men schoot pijlen op hem af, terwijl hij, hun laatste aardse bemiddelaar, met
hen stond te pleiten. De Joden hadden zelfs niet op het smeken van Gods Zoon geacht, en nu
maakten verwijt en smeking hen slechts vaster besloten, om tot het laatst toe vol te houden.
Tevergeefs waren de pogingen van Titus om de tempel te redden; Één, groter dan hij, had
verklaard, dat er niet één steen op de andere steen zou gelaten worden.
16