Van Monarchie tot Anarchie
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Van</strong> <strong>Monarchie</strong> <strong>tot</strong> <strong>Anarchie</strong><br />
worden met het bloed van Uw broederen. Indien de keizer eist, dat we overgeleverd zullen<br />
worden aan zijn rechtbanken, we zijn gereed, te verschijnen. Gij kunt ons geloof niet<br />
verdedigen ; elkeen moet geloven op zijn eigen gevaar af.”<br />
Uit het stille bidvertrek kwam de macht voort, die tijdens de Grote Hervorming de<br />
wereld in roer zette. Daar zetten de dienstknechten des Heren met heilige kalmte hun voet<br />
op de rots van Zijn beloftenissen. Tijdens de strijd te Augsburg “liet Luther niet na, elke dag<br />
drie uren in het gebed door te brengen, en dat nog wel uren welke hij afnam van die het<br />
meest geschikt waren voor studie.” In de eenzaamheid van zijn kamer hoorde men hem zijn<br />
ziel uitstorten voor God in woorden “vol aanbidding, vrees en hoop, gelijk als iemand <strong>tot</strong><br />
een vriend spreekt.” “Ik weet, dat Gij onze Vader zijt en onze God,” sprak hij, “en dat Gij de<br />
vervolgers van Uw kinderen zult verstrooien; want Gij zijt zelf met ons in gevaar. Deze<br />
gehele zaak is de Uwe, en het is alleen omdat Gij ons dwingt, dat wij er onze hand aan slaan.<br />
Verdedig ons dan, o Vader!”<br />
Aan Melanchton, die verpletterd was onder de last van zorg en vrees, schreef hij:<br />
“Genade en vrede in Christus! — In Christus, zeg ik, en niet in de wereld. Amen! Ik haat<br />
met een volkomen haat die overgrote zorgen, die u verteren. Indien de zaak een<br />
onrechtvaardige is, geef hem dan op; indien de zaak rechtvaardig is, waarom zouden we de<br />
beloften <strong>tot</strong> leugen maken van Hem, die ons beveelt zonder vrees te slapen? . . . Christus zal<br />
zich voldoende bewijzen voor het werk van rechtvaardigheid en waarheid. Hij leeft, Hij<br />
regeert; wat voor vrees kunnen we dan koesteren?”<br />
God hoorde inderdaad naar het geroep van Zijn dienstknechten. Hij gaf prinsen en<br />
leraren genade en moed om de waarheid te handhaven tegenover de vorsten der duisternis<br />
van deze wereld. De Heer zegt: “Ziet, Ik leg in Zion een uiterste hoeksteen, die uitverkoren<br />
en dierbaar is, en die in Hem gelooft, zal niet beschaamd worden.” De Protestantse<br />
hervormers hadden op Christus gebouwd, en de poorten van de hel konden hen niet<br />
overweldigen.<br />
144
Change language