Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
afgekeerd, dan de verbittering en vijandschap, opgewekt door deze boodschap, welke hun
uit de hemel toegezonden werd.
Zij, die de Advent-leer aannamen, ontwaakten tot het besef van de noodzakelikheid van
berouw en verootmoediging voor God. Velen hadden lange tijd gewankeld tussen Christus
en de wereld; nu gevoelden ze, dat het tijd was om tot een beslissing te komen. “De zaken
der eeuwigheid namen voor hen een ongewoon werkelike gestalte aan. Ze gevoelden zich
dichter bij de Hemel, en zagen, dat ze schuldig stonden voor God.” Christenen werden
opgewekt tot een nieuw geestelik leven. Ze kwamen tot het bewustzijn, dat de tijd kort was,
en dat, wat ze voor hun medemensen wensten te doen, spoedig gedaan moest worden. De
aarde trad op de achtergrond, de eeuwigheid scheen zich voor hen te openen; en men
gevoelde, dat de ziel, met al wat betrekking heeft op het eeuwig wel of wee, boven al het
tijdelike stond. Gods Geest rustte op hen, en gaf kracht aan het ernstige beroep, dat ze op
hun broederen zowel als op zondaren deden, om zich voor te bereiden op de dag Gods. Het
stille getuigenis van hun dageliks leven was een gedurige bestraffing voor vormelike en
ontoegewijde leden van de kerk. Die wilden niet gehinderd worden in hun jagen naar genot,
hun haken naar winstbejag, en hun zucht naar wereldse eer. Vandaar de vijandschap en de
tegenstand, die er tegen het Adventgeloof en hen, die het verkondigden, ontstond.
Toen men bevond, dat de bewijsgronden van de profetiese tijdperken niet omver te
werpen waren, trachtten de tegen-standers het onderzoeken van het punt tegen te gaan door
te leren, dat de profetieën verzegeld zijn. Aldus volgden de Protestanten in de voetstappen
van de Roomsen. Terwijl de Pauselike kerk de Bijbel van het volk weghoudt, beweerden de
Protestantse kerken, dat een belangrijk deel van het heilige woord — en wel het deel,
hetwelk waarheden aan het licht brengt, die in het biezonder van toepassing zijn op onze
tijd — niet verstaan kon worden. Predikers en gemeente verklaarden, dat de profetieën van
Daniël en de Openbaring onbegrijpelike verborgenheden waren. Maar Christus verwees Zijn
discipelen naar de woorden van de Profeet Daniël met betrekking tot gebeurtenissen, die in
hun tijd zouden plaats vinden, en sprak: “Die het leest, die merke daarop!” En de bewering,
dat de Openbaring een verborgenheid is, die niet verstaan kan worden, wordt
tegengesproken door de titel van het boek zelf: “De Openbaring van Jezus Christus, die God
Hem gegeven heeft, om aan Zijn dienstknechten te tonen de dingen, die haast geschieden
moeten. . . . Zalig is hij, die leest, en zijn zij, die horen de woorden van deze profetie, en die
bewaren, hetgeen daarin geschreven is; want de tijd is nabij.”
De profeet zegt: “Zalig is hij, die leest”—er zijn dezulken, die niet willen lezen; de
zegen is niet voor hen. “En zij, die horen”—er zijn er ook sommigen, die weigeren iets
aangaande de profetieën te horen; de zegen is voor die klasse niet. “En bewaren, hetgeen
daarin geschreven is”—velen weigeren, om acht te slaan op de waarschuwingen en het
onderwijs, dat de Openbaring bevat; geen van dezen kannen aanspraak maken op de
beloofde zegen. Allen, die de onderwerpen van de profetie belachelik maken, en spotten met
de beelden, die hier op plechtige wijze worden aangegeven; allen, die weigeren om hun
236