Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Er was, wel is waar, een vergissing geweest wat de verwachte gebeurtenis betrof, maar
zelfs dit kon hun geloof in het woord Gods niet schokken. Toen Jona in de straten van
Ninevé verkondigde, dat de stad binnen veertig dagen verwoest zou worden, nam de Heer
de verootmoediging van de Ninevieten aan, en verlengde hun genadetijd; toch werd Jona’s
boodschap door God gezonden, en Ninevé volgens Zijn wil op de proef gesteld. De
Adventisten geloofden, dat God er hen op dezelfde wijze toe geleid had, om de
waarschuwing van het oordeel te geven. “Het heeft,” zo spraken ze, “de harten getoetst van
allen, die hem hebben gehoord, en een liefde voor de verschijning des Heren opgewekt, of
heeft een afkeer van Zijn komst doen ontstaan, die meer of min merkbaar, maar Gode
bekend is. Het heeft een lijn getrokken, . zodat degenen, die hun eigen harten willen
onderzoeken, kunnen weten, aan welke kant ze zouden gewenst hebben gevonden te worden,
indien de Heer toen gekomen was,— of ze zouden hebben uitgeroepen: ‘Ziet! deze is onze
God, we hebben Hem verwacht, en Hij zal ons zalig maken;’ dan of ze tot de rotsen en
bergen geroepen zouden hebben om op hen te vallen en hen te verbergen van het aangezicht
Desgenen, Die op de troon zit, en van de toorn van het Lam. We geloven, dat God op
deze wijze Zijn volk getoetst, hun geloof op de proef gesteld, en hen gelouterd heeft, om te
zien of ze in de ure van beproeving zouden terugschrikken van de plaats, die het Hem mocht
goeddunken, hun aan te wijzen, en of ze gewillig zouden zijn om deze wereld op te geven,
en zich met onvoorwaardelik vertrouwen op Gods werk te verlaten.” De gevoelens van hen,
die nog steeds geloofden, dat God de hand had gehad in hun vorige ondervinding, zijn uit
gedrukt in de woorden van William Miller: “Indien ik mijn leven weder over moest leven,
zou ik met dezelfde bewijsgronden, die ik toen had, om eerlik voor God en mensen te staan,
moeten handelen, gelijk ik gehandeld heb.” “Ik hoop, dat ik mijn klederen gereinigd heb van
het bloed van zielen; ik gevoel, dat ik me voor zoverre dit mogelik is, heb vrijgemaakt van
alle schuld aan hun veroordeling.” “Ofschoon ik tweemaal teleurgesteld ben,” schreef deze
Gods- man, “gevoel ik me nog niet ternedergeslagen of ontmoedigd. . . . Mijn hoop op de
wederkomst van Christus is even sterk als altijd. Ik heb slechts gedaan, wat ik na jaren van
ernstige overweging gevoelde, mijn heilige plicht te zijn. Indien ik gedwaald heb, is het
geweest aan de zijde der liefde tot mijn medemens, en de overtuiging van mijn plicht jegens
God.”
“Eén ding weet ik, ik heb alleen gepredikt wat ik geloofde: en God is met mij geweest;
Zijn kracht heeft zich in het werk betoond, en er is veel goeds tot stand gebracht.” “Voor
zover de mens kan oordelen, zijn er veel duizenden door de prediking van die tijd toe geleid,
de Schrift te on-derzoeken; en hebben zich dientengevolge, door het geloof en de
besprenging van het bloed van Jezus Christus, met God verzoend.” “Ik heb nooit de gunst
van de hovaardigen gezocht, noch ook teruggebeefd, wanneer de wereld de wenkbrauwen
fronste. Ik zal me hun welgevallen nu niet verwerven, en evenmin mijn plicht te buiten gaan
om hun haat uit te lokken. Ik zal nooit trachten om door hun gunst mijn leven te behouden,
285