Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
De verschillende kerken breidden zich ver uit, maar na enige tijd openbaarde de geest van
tegenstand zich zelfs tegen deze bekeerlingen, en namen de kerken stappen om hen, die
Millers inzichten hadden aangenomen, aan de kerkelike tucht te onderwerpen. Deze
handelwijze lokte een antwoord van zijn pen uit, waarin hij in een aanspraak tot de
Christenen van alle kerkgenootschappen erop aandrong, dat, indien zijn leer vals was, men
hem zijn dwaling uit de Schrift zou aantonen. “Wat hebben we geloofd,” zei hij, “dat ons
niet bevolen is te geloven door het woord van God, hetwelk gijzelven toegeeft, de regel en
de enige regel te zijn van ons geloof en onze wandel? Wat hebben we gedaan, dat zulke
heftige beschuldigingen ons treffen van de zijde van kansel en pers, en waardoor gij het
recht zoudt hebben om ons (Adventisten) van uw kerken en gemeenschap uit te sluiten?”
“Indien we het mis hebben, weest dan zo goed, en wijst ons aan, waar de fout ligt. Toont ons
uit Gods woord onze dwaling; we hebben spot genoeg geleden; dat kan ons nimmer
overtuigen, dat we ongelijk hebben; Gods woord alleen kan onze inzichten veranderen.
Onze besluiten zijn omzichtig en biddend genomen, volgens het bewijs, dat we er in de
Schriften voor vonden.”
De waarschuwingen,die God van eeuw tot eeuw door Zijn dienstknechten aan de wereld
gezonden heeft, zijn te allen tijde met dezelfde verdenking en ongeloof ontvangen. Toen de
ongerechtigheid van hen, die v——r de zondvloed leefden, Hem bewoog om een vloed der
wateren over de aarde te brengen, maakte Hij eerst Zijn voornemen aan hen bekend, opdat
ze gelegenheid zouden hebben om zich af te keren van hun boze wegen. Honderd en twintig
jaren lang klonk de waarschuwing tot bekering hun in de oren, opdat Gods toorn zich niet
zou behoeven te openbaren in hun verwoesting. Maar de boodschap scheen hun ijdele taal
toe, en ze geloofden hem niet. Overmoedig geworden in hun goddeloosheid, bespotten ze de
boodschapper Gods, achtten niet op zijn smeken, en beschuldigden hem zelfs van dwaze
inbeelding. Hoe durfde één man opstaan tegen al de groten van de aarde? Indien Noachs
boodschap waar was, waarom zag en geloofde de gehele wereld hem dan niet? De bewering
van één man tegenover de wijsheid van duizenden! Ze wilden geen geloof slaan aan de
waarschuwing, noch ook de toevlucht nemen tot de ark.
Spotters wezen op de gang van de natuur,— de onveranderde opvolging van de
jaargetijden, op de blauwe hemel waaruit nog nooit regen gevallen was, op de groene velden,
verfrist door de dauw van de nacht,— en ze riepen uit: “Spreekt hij niet door gelijkenissen?”
In verachting verklaarden ze, dat de prediker der gerechtigheid een onbezonnen geestdrijver
was en ze holden voort, nog meer verdiept in hun genotzucht, nog meer verslaafd aan hun
boze wegen, dan ooit tevoren. Toch hield hun ongeloof de voorspelde gebeurtenis niet tegen.
God verdroeg hun boosheid lang, en gaf hun overvloedig gelegenheid tot berouw; maar op
de vastgestelde tijd bezocht Hij hen, die Zijn genade verworpen hadden, met Zijn oordelen.
Christus verklaart, dat er een gelijksoortig ongeloof bestaan zal aangaande Zijn
Wederkomst. Evenals de mensen in Noachs tijd “het niet bekenden, totdat de zondvloed
kwam, en hen allen wegnam; evenzo,” in de woorden van onze Zaligmaker, “zal ook de
234