Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Luthers stellingen daagden wederlegging uit; maar niemand durfde er zich aan wagen.
De vragen, die hij behandelde, waren in weinige dagen door geheel Duitschland bekend, en
weerklonken in enige weken door de gehele Christenwereld. Vele toegewijde Katholieken,
die de vreselike goddeloosheid in de kerk gezien en betreurd hadden, maar niet wisten, hoe
de voortgang ervan te stuiten, lazen de stellingen met grote blijdschap, en herkenden er de
stem van God in. Ze gevoelden, dat God in genade Zijn hand had uitgestrekt om de snel
aanwassende vloed van het verderf, die van de bis- schoppelike zetel van Rome uitging, te
keren. Prinsen en overheden verheugden zich in het geheim, dat er perk zou worden gesteld
aan de overmoedige macht, die hun het recht ontkende van zijn besluiten in twijfel te
trekken.
Maar de zondelievende en bijgelovige menigten schrokken, toen de valse redeneringen,
die hun angsten hadden gesust, werden weggevaagd. Listige geesteliken, gestoord in hun
werk van misdaden toe te laten, en hun inkomen in gevaar ziende, waren verwoed, en
spanden samen om hun aanmatigingen te handhaven. De hervormer had het hoofd te bieden
aan bittere beschuldigers. Sommigen klaagden hem aan van haastig en volgens een eerste
opwelling gehandeld te hebben. Anderen legden hem hooggevoelendheid ten laste,
verklarende dat hij niet van God geleid was, maar door trots en drift. “Wie weet niet,”
antwoordde hij, “dat men maar zelden een nieuw denkbeeld bekend maken kan zonder enige
schijn van trots, of beschuldigd te worden van twist veroorzaakt te hebben? Waarom werden
Christus en al de martelaren ter dood gebracht?— omdat ze de schijn op zich laadden van
trotse verachters te zijn van de wijsheid van de tijd, waarin ze leefden ; en omdat ze nieuwe
waarheden voorstelden, zonder de orakelen van de oude meningen eerst nederig
geraadpleegd te hebben.”
Andermaal verklaarde hij: “Wat ik doe, zal niet door men- selik beleid, maar door de
raad Gods bewerkt worden. Indien het Gods werk is, wie zal het keren? Indien het dit niet is,
wie zal het bespoedigen? Niet mijn wil, niet de hunne, niet de onze,— maar Uw wil, o
heilige Vader, die in de hemelen zijt!” Ofschoon Luther door Gods Geest bewogen was, om
zijn werk te beginnen, zou hij het niet voortzetten zonder zware strijd. De verwijtingen van
zijn vijanden, hun verkeerde voorstellingen van zijn doel, en de onrechtvaardige en lasterlike
aanmerkingen over zijn karakter en beweegredenen, gingen over hem heen als een
overweldigende vloed, en bleven niet zonder gevolg. Hij had er zich verzekerd van
gehouden, dat de leiders van het volk, zowel in kerk als in school, zich gaarne met hem
zouden verenigd hebben in zijn pogingen tot hervorming. Aanmoedigende woorden van hen,
die hoge posten bekleedden, hadden hem met vreugde en hoop vervuld. In het verschiet had
hij reeds een blijder dag voor de kerk zien dagen. Maar de aanmoediging was in verwijt en
veroordeling verkeerd. Vele overheden, in de kerk zowel als in de staat, waren overtuigd
van de waarheid van zijn stellingen, maar zagen aldra in, dat het aannemen van deze
waarheden grote veranderingen ten gevolge zou hebben.
87