Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Hoofdstuk 40 — Grote bevrijding
Wanneer de bescherming van de menselike wetten onttrokken wordt aan hen, die de wet
Gods eren, zal er in verschillende landen gelijktijdig een beweging ontstaan om hen uit te
roeien. Wanneer de tijd nadert, die in het dekreet is vastgesteld, zullen de mensen
samenspannen om de gehate sekte te slaan, die de stem van verschil en vermaning
volkomen tot zwijgen zal brengen.
Gods volk — sommigen in kerkercellen, en sommigen in eenzame schuilplaatsen in de
wouden en bergen verborgen — pleiten nog om Goddelike bescherming, terwijl benden
gewapende mannen, door scharen van boze engelen aangepord, zich overal voorbereiden
om hen te doden. Maar dan juist, in de ure van de grootste nood, zal de God van Israël
tussenbeide treden, en Zijn uitverkorenen verlossen. De Heer zegt: “Er zal een lofzang bij
ulieden zijn, gelijk in de nacht wanneer het feest geheiligd wordt; en blijdschap van hart,
gelijk van een die . . . wandelt, om te komen tot de berg des Heren, tot de Rotssteen van
Israël. En de Heer zal Zijn heerlike stem doen horen, en de nederlating van Zijn arm doen
zien, met grimmigheid van toorn, en een vlam van verterend vuur, stralen, en een vloed, en
hagelstenen.”
Met triomfkreten, spotredenen en verwensingen staan scharen boze mensen gereed om
zich op hun prooi te werpen; plotseling valt er een dichte duisternis, zwarter dan het donker
van de nacht, op de aarde. Dan omspant een regenboog, lichtend met de heerlikheid van de
troon Gods, de hemelen, en schijnt ieder biddend gezelschap te omsluiten. De woedende
menigten worden in een ogenblik tot staan gebracht. Hun spottende kreten sterven weg. De
voorwerpen van hun moorddadige woede zijn vergeten. Met angstige voorgevoelens staren
ze op het symbool van Gods verbond, en verlangen naar bschutting tegen de verblindende
glans ervan.
Gods volk hoort een stem, duidelik en welluidend, die zegt: “Ziet naar boven;” en hun
ogen opheffende naar de hemelen, aanschouwen ze de boog der belofte. De zwarte,
grimmige wolken, die het firmament bedekten, zijn vaneen gescheiden, en gelijk Stefanus
houden ze de ogen op de hemel geslagen, en zien de heerlikheid Gods, en de Zoon des
mensen op Zijn troon gezeten. In Zijn Goddelike gedaante merken ze de tekenen op van
Zijn vernedering, en van Zijn lippen horen ze het verzoek, dat Hij aan Zijn Vader en de
heilige engelen doet: “Ik wil, dat waar Ik ben, ook die bij Mij zijn, die Gij Mij gegeven hebt.”
Wederom wordt er een stem gehoord, welluidend en zegevierend, die zegt: “Ze komen! ze
komen! heilig, onschuldig en onbesmet; ze hebben het woord van Mijn lijdzaamheid
bewaard; ze zullen wandelen onder de engelen;” en de bleke, bevende lippen van hen, die
zich aan hun geloof hebben vastgehouden, uiten een kreet van overwinning.
Het is om middernacht, dat God Zijn macht openbaart tot verlossing van Zijn volk. De
zon komt op, schijnende in zijn kracht. Tekenen en wonderen volgen snel op elkander. De
449