Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
land, dat niet volkomen voor de macht van de verleider gebukt had, om over het volk
hemels licht te doen schijnen. Hier stonden twee wedijverende machten naar het oppergezag.
Jezus opende Zijn liefdearmen, en nodigde allen uit, die vergiffenis en vrede door Hem
wensten te vinden. De heirscharen der duisternis zagen, dat ze geen onbegrensde macht
bezaten, en begrepen, dat indien Christus’ zending slagen zou, hun regering spoedig ten
einde zou zijn. Satan woedde als een geketende leeuw, en toonde op uitdagende wijze Zijn
macht over de lichamen zowel als de zielen van de mensen.
Het feit, dat mensen van duivelen bezeten Zijn geweest, wordt in het Nieuwe Testament
duidelik gemeld. De personen, die aldus bezocht waren, leden niet alleen aan ziekte ten
gevolge van natuurlike oorzaken. Christus verstond volkomen, waarmede Hij te doen had,
en herkende de bepaalde tegenwoordigheid en het werk van boze geesten. Een treffend
voorbeeld van hun aantal, macht, en vijandigheid, zowel als van de macht en barmhartigheid
van Christus wordt in het bijbelverhaal van de genezing van de bezetenen te Gadara
aangegeven. Deze ellendige waanzin- ningen, alle banden afschuddende, zich verwringende,
schuimende en razende, vervulden de lucht met hun kreten, deden zichzelven geweld aan,
en waren gevaarlik voor allen, die in hun nabijheid kwamen. Hun bloedende en misvormde
lichamen en hun razernij boden een schouwspel aan, dat aan de vorst der duisternis zeer
welgevallig was. Een van de duivelen, die in de lijders gevaren waren, verklaarde: “Mijn
naam is Legio, want wij zijn velen.” Bij het Romeinse leger bestond een legioen uit drie tot
vijf duizend man. Satans legerscharen zijn ook in troepen gerangschikt, en de biezondere
afdeling, waartoe deze duivelen behoorden, telde niet minder dan een legioen.
Op Jezus’ bevel voeren de boze geesten uit hun slachtoffers, en lieten hen rustig zittende
aan de voeten van de Heiland achter, onderworpen, verstandig, en zachtmoedig. Maar aan
de duivelen werd toegestaan, een kudde zwijnen in de zee te doen storten; en voor de
inwoners van Gadara was het verlies hiervan groter dan de zegeningen, die Christus
geschonken had, en de Goddelike Heelmeester werd verzocht om te vertrekken. Dit was de
uitkomst, welke Satan zich had willen verzekeren. Door de blaam voor hun verlies op Jezus
te werpen, wekte hij de zelfzuchtige vrees van de mensen op, en weerhield hen van naar
Zijn woorden te luisteren. Satan beschuldigt de Christenen gedurig als de oorzaak van
verlies, ongeluk en lijden, in plaats van de blaam te laten vallen, waar die thuis behoort,
namelik op hemzelf en zijn handlangers.
Doch Christus’ doel werd niet verijdeld. Hij liet de boze geesten toe, de kudde zwijnen
te doen omkomen als straf voor die Joden, welke deze onreine dieren aanteelden om er
winst mede te doen. Indien Christus de duivelen niet had weerhouden, ze zouden niet alleen
de zwijnen, maar ook hun wachters en eigenaars in de zee gestort hebben. Het behoud van
de wachters zowel als van de eigenaars was alleen te danken aan Zijn macht, die in genade
tot hun redding werd uitgeoefend. Dan ook werd deze gebeurtenis toegelaten, opdat de
discipelen getuigen zouden zijn van de wrede macht van Satan over mens en dier beide. De
Heiland wilde, dat Zijn volgelingen kennis zouden hebben aan de vijand, met wie ze te doen
361