Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Gods rustte op hem. Zijn welsprekendheid boeide zijn hoorders; de duidelikheid en kracht,
waarmede hij de waarheid voorstelde, overtuigde hun verstand, en zijn ernst sprak tot hun
harten.
Luther was nog steeds een getrouwe zoon van de Roomse kerk, en dacht er niet aan, dat
hij ooit iets anders zou zijn. In Gods voorzienigheid werd hij ertoe geleid, Rome te
bezoeken. Hij reisde te voet, en bracht de nachten door in de kloosters langs de weg. In een
zeker klooster in Italië stond hij verbaasd over de rijkdom, de pracht en de weelde, die hij
aantrof. Begiftigd met een prinselik inkomen, leefden de monniken in prachtige vertrekken,
kleedden zich in de rijkste en kostbaarste klederen, en gingen te gast aan een overvloedige
dis. Met pijnlike aandoeningen vergeleek Luther dit toneel met de zelfverloochening en de
ontbering van zijn eigen leven. Verbijstering kwam over zijn ziel.
Eindelik aanschouwde hij in de verte de stad van de zeven heuvelen. Met diepe
ontroering wierp hij zich ter aarde, uitroepende: “Heilig Rome, ik groet u!”1 Hij nam zijn
intrek in de stad, bezocht de kerken, luisterde naar de wonderlike verhalen van priesters en
monniken, en nam deel aan al de vereiste ceremonieën. Overal zag hij tonelen, die hem met
verbazing en afschuw vervulden. Hij zag dat er verdorvenheid heerste onder alle klassen van
de geestelikheid. Hij hoorde de prelaten onkuise grappen maken, en ontzette zich over hun
vreselike ongebondenheid, zelfs onder de mis. Wanneer hij zich onder de monniken en
burgers mengde, vond hij losbandigheid en onmatigheid. Waarheen hij zich ook wendde,
trof hij in plaats van heiligheid bandeloosheid aan. “Het is ongelofelik,” schreef hij, “welke
zonden en afschu- welikheden te Rome bedreven worden; ze moeten gezien en aangehoord
worden, om er geloof aan te kunnen slaan. Het is z— erg, dat men gewoon is te zeggen:
‘Indien er een hel is, moet Rome er op gebouwd zijn. Het is een afgrond, waaruit alle
zonden voortkomen.’”1
In een dekreet had de paus juist in die tijd aflaat beloofd aan een ieder, die op zijn knieën
dè “Pilatus trap” zou opklimmen, van welke gezegd werd, dat onze Heiland hem was
afgeklommen toen hij de Romeinse gerechtszaal uitging, en die op wonderdadige wijze van
Jeruzalem naar Rome over- geplaatst was. Luther klom op zekere dag in volle toegewijdheid
deze trap op, maar hoorde plotseling een stem als een donderslag, die tot hem scheen te
zeggen: “De rechtvaardige zal uit het geloof leven.” Hij sprong op, en haastte zich met
schaamte en afschuw weg van de plaats. Die tekst verloor nooit zijn macht over zijn ziel.
Van die tijd af zag hij duide- liker dan ooit tevoren de valsheid in van het vertrouwen op
mensewerken tot zaligheid, en de noodzakelikheid van een onwrikbaar geloof in de
verdiensten van Christus. Zijn ogen waren geopend, om nooit weer gesloten te worden voor
de valsheid van het pausdom. Toen hij zijn gelaat van Rome afkeerde, had hij ook zijn hart
ervan afgekeerd, en van die tijd af werd de klove wijder, totdat hij alle verbintenis met de
pauselike kerk verbrak.
83