Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
duisternis van bijgeloof en ketterij wordt van ieder brein weggevaagd, en Gods tien woorden,
kort, bevattelik, en gezaghebbend, worden aan al de aardbewoners voorgehouden.
Het is onmogelik om de ontzetting en wanhoop van degenen, die Gods heilige eisen
vertreden hebben, te beschrijven. De Heer gaf hun Zijn wet; ze hadden er hun karakter aan
kunnen toetsen, en hun gebreken kunnen leren kennen, terwijl er nog gelegenheid was voor
berouw en hervorming; maar om zich van de gunst van de wereld te verzekeren, hebben ze
de voorschriften ervan ter zijde gezet, en anderen geleerd, die te overtreden. Ze hebben
Gods volk trachten te noodzaken, Zijn Sabbat te ontheiligen. Nu gevoelen ze zich
veroordeeld door die wet, welke ze veracht hebben. Met vreselike duidelikheid ontwaren ze,
dat er geen verontschuldiging voor hen is. Ze hebben gekozen, wie ze dienen en aanbidden
wilden. “Dan zult gijlieden wederom zien het onderscheid tussen de rechtvaardige en de
goddeloze, tussen die, die God dient, en die, die Hem niet dient.”
De vijanden van Gods wet, van de predikanten tot de geringste onder hen, hebben een
nieuwe opvatting van waarheid en plicht. Te laat zien ze in, dat de Sabbat van het vierde
gebod het zegel van de levende God is. Te laat zien ze de ware aard van hun valse Sabbat,
en de zandgrond, waarop ze gebouwd hebben. Ze bevinden, dat ze tegen God hebben
gestreden. Godsdienstonderwijzers hebben zielen in het verderf geleid, terwijl ze voorgaven,
hen naar de poorten van het Paradijs te brengen. Eerst op de dag van de afrekening zal er
geweten worden, hoe groot de verant- woordelikheid van mannen in de heilige bediening is,
en hoe vreselik de gevolgen van hun ontrouw zijn. Eerst in de eeuwigheid zullen we het
verlies van een enkele ziel naar waarde kunnen schatten. Schrikkelik zal het lot zijn van hem,
tot wie God zeggen zal: Ga uit, gij boze dienstknecht.
Gods stem wordt van de hemel gehoord, dag en uur van Jezus’ komst verkondigend, en
aan Zijn volk het eeuwig verbond in handen stellende. Als zware donderslagen dreunen Zijn
woorden over de aarde. Het Israël Gods staat te luisteren met hun ogen opwaarts geslagen.
Hun aangezichten zijn door Zijn heerlikheid verlicht, en blinken als het aangezicht van
Mozes, toen hij afkwam van Sinai. De goddelozen kunnen hen niet aanzien. En wanneer de
zegen uitgesproken wordt over degenen, die God geëerd hebben door Zijn Sabbat te heiligen,
weerklinkt er een machtige triomfkreet.
Spoedig verschijnt er in het oosten een kleine zwarte wolk, ongeveer half zo groot als de
hand van een man. Het is de wolk, die de Heiland omhult, en die in de verte in duisternis
gewikkeld schijnt. Gods volk weet, dat dit het teken van de Zoon des mensen is. In plechtige
stilte staren ze erop, terwijl hij de aarde nadert, lichter en heerliker wordt, en aangroeit tot
een grote, witte wolk, rustend op een stralekrans, een verterend vuur gelijk en overdekt met
de regenboog van het verbond. Jezus rijdt erop als een machtige overwinnaar. Ditmaal komt
Hij niet als een “man van smarten,” om de bittere beker van schande en ellende te drinken;
Hij komt als overwinnaar in hemel en op aarde, om de levenden en doden te richten.
“Getrouw en waarachtig,” “oordeelt Hij, en voert krijg in gerechtigheid.” En “de heirlegers
452