Van Monarchie tot Anarchie
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Van</strong> <strong>Monarchie</strong> <strong>tot</strong> <strong>Anarchie</strong><br />
Hoofdstuk 21 — Een Waarschuwing Verworpen<br />
Met hot prediken van de leer van de wederkomst des Heren hadden William Miller en<br />
zijn medegenoten als enig doel voor ogen gehad, de mensen op te wekken om zich voor te<br />
bereiden op het oordeel. Ze hadden getracht degenen, die voorgaven godsdienstig te zijn, te<br />
doen ontwaken <strong>tot</strong> het besef van de ware hoop van de kerk, en van hun behoefte aan een<br />
diepere Christelike ondervinding; en hadden eveneens gepoogd, de onbekeerden hun plicht<br />
te doen beseffen van onmiddellik berouw en bekering <strong>tot</strong> God. “Ze deden geen pogingen om<br />
de mensen over te halen, zich aan een zekere sekte of godsdienstige partij aan te sluiten.<br />
<strong>Van</strong>daar dat ze onder alle partijen en sekten werkten, zonder zich in te laten met hun<br />
organisatie of kerkelike tucht.”<br />
“Bij al hetgeen ik gedaan heb,” zegt Miller, “heb ik nooit de begeerte of gedachte gehad<br />
om enig belang in het leven te roepen, afgescheiden van dat van de bestaande<br />
kerkgenootschappen, of om het ene te bevoordelen ten koste van het andere. Ik dacht allen<br />
van nut te zullen zijn. Aan-nemende, dat alle Christenen zich zouden verheugen in het<br />
vooruitzicht van de wederkomst van Christus, en dat degenen, die het niet met mij eens<br />
waren, hen, die deze leer omhelsden, niet minder zouden liefhebben, kon ik niet inzien, dat<br />
er ooit enige noodzakelikheid bestaan zou voor afzonder- like bijeenkomsten. Mijn enige<br />
doel was, zielen <strong>tot</strong> God te bekeren; het de wereld aan te zeggen, dat het oordeel na- dert; en<br />
er mijn medemensen toe te bewegen, hun hart z— voor te bereiden, dat ze in staat zouden<br />
zijn om hun God in vrede te ontmoeten. De grote meerderheid van hen, die door mijn arbeid<br />
<strong>tot</strong> bekering kwamen, verenigden zich met de verschillende bestaande kerken.”<br />
Daar zijn werk ertoe strekte om de kerken op te bouwen, werd het een tijd lang gunstig<br />
aangezien. Maar toen predikanten en godsdienstleiders zich tegen de Advent-leer<br />
verklaarden, en iedere beweging over het onderwerp wensten te onderdrukken, verzetten ze<br />
zich er niet alleen tegen van de kansel, maar ontzegden aan hun leden het voorrecht om predikatieën<br />
over de wederkomst bij te wonen, of zelfs over hun hoop te spreken op de<br />
gezellige bijeenkomsten van de kerk. Dientengevolge verkeerden de gelovigen in een staat<br />
van grote moeite en onzekerheid. Ze hadden hun kerken lief, en wilden zich er niet gaarne<br />
van afscheiden; maar daar ze zagen, dat het getuigenis van Gods woord onderdrukt werd, en<br />
hun het recht werd ontzegd om de profetieën te onderzoeken, gevoelden ze, dat hun trouw<br />
aan God hen verbood, zich te onderwerpen. Zij konden hen, die het getuigenis van Gods<br />
woord trachtten buiten te sluiten, niet beschouwen als de kerk van Christus, “de steunpilaar<br />
en het fondament van de waarheid.” <strong>Van</strong>daar dat ze zich gerechtvaardigd achtten om met<br />
hun vroegre betrekking te breken. In de zomer van 1844 trokken er zich ongeveer vijftig<br />
duizend uit de kerken terug.<br />
Omtrent deze tijd werd er een merkbare verandering in de meeste kerken in de<br />
Verenigde Staten waargenomen. Jaren lang reeds was er een trapsgewijs, doch gestadig<br />
toenemen in gelijkvormigheid aan wereldse gebruiken en gewoonten, en een daarmede<br />
261
Change language