Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Dit onderwerp werd door de Adventisten in 1844 niet verstaan. Nadat de tijd, waarop zij
de Heiland verwachtten, was verstreken, geloofden ze nog steeds, dat Zijn komst nabij was;
ze beweerden, een gewichtig keerpunt bereikt te hebben, en dat het werk van Christus als
middelaar van de mens voor God geëindigd was. Het scheen hun toe, dat de Bijbel leert, dat
de genadetijd van de mens, kort voordat de Heer waarlik op de wolken des hemels
verschijnt, zou eindigen. Dit scheen te blijken uit die teksten, welke op een tijd heenwijzen,
wanneer de mensen zullen zoeken naar, en kloppen en roepen aan de deur der genade, en die
niet open gedaan zal worden. En ze vroegen zich af, of de datum, waarop ze hadden
gestaard als die voor de wederkomst van Christus, niet misschien het begin van dit tijdperk
aangaf, dat onmiddellik aan Zijn komst voorafging. Daar ze de waarschuwing gegeven
hadden, dat het oordeel nabij was, gevoelden ze, dat hun werk voor de wereld was afgedaan,
en verloren ze de zieledrang om zondaren van het verderf te redden, terwijl het
stoutmoedige en lasterlike spotten van de goddelozen hun een verder bewijs toescheen, dat
Gods Geest was weggenomen van degenen, die Zijn genade hadden verworpen. Dit alles
bevestigde hen in het geloof, dat de genadetijd verstreken was, of, zoals ze het toen
uitdrukten, “de deur der barmhartigheid was gesloten.”
Maar helderder licht kwam door het onderzoek van de zaak aangaande het heiligdom. Ze
zagen nu in, dat ze gelijk hadden gehad met te geloven, dat het einde van de 2300 dagen in
1844 een belangrijk keerpunt kenmerkte. Maar terwijl het waar was, dat die deur van hoop
en genade, waardoor de mensen achttien honderd jaren lang toegang tot God gevonden
hadden, gesloten was, was er een andere deur geopend, en werd aan de mensen vergiffenis
van zonden aangeboden door tussenkomst van Christus in het heilige der heiligen. Het ene
deel van Zijn bediening was afgesloten, slechts om voor een ander plaats te maken. Er was
nog altijd een “open deur” naar het hemelse heiligdom, waar Christus dienst deed ten
behoeve van de zondaar. Nu werd de toepassing van die woorden van Christus in de
Openbaring aanschouwd, welke op die eigen tijd aan de kerk gericht werden: “Dit zegt de
Heilige, de Waarachtige, die de sleutel Davids heeft, die opent, en niemand sluit, en Hij sluit
en niemand opent: Ik weet uw werken; ziet! Ik heb een geopende deur voor u gegeven, en
niemand kan die sluiten.”
Degenen, die in het geloof Jezus volgen in het grote werk van de verzoening, zijn het,
die de voorrechten van Zijn voorspraak voor hen smaken; terwijl degenen, die het licht
verwerpen, hetwelk dit deel van de bediening aan de dag brengt, er geen voordeel bij
hebben. De Joden, die het licht verwierpen, dat bij Christus’ eerste komst geschonken werd,
en die in Hem weigerden te geloven als de Heiland van de wereld, konden geen vergiffenis
door Hem erlangen. Toen Jezus bij Zijn hemelvaart door Zijn eigen bloed in het hemelse
heiligdom binnentrad om de zegeningen van Zijn tussenkomst op Zijn discipelen uit te
gieten, werden de Joden in volslagen duisternis gelaten, om daarin voort te gaan met hun
nutteloze offeranden en gaven. De bediening van de beelden en voorafschaduwingen had
opgehouden te bestaan. Die deur, waardoor de mensen eertijds toegang tot God erlangden,
301