Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
voortgeleid, om aan de Kon- ventie te verklaren, dat de godsdienst, die hij zoveel jaren had
gepredikt, in alle opzichten het werk van priesterbedrog was, zonder fondament in de
geschiedenis of gewijde waarheid. Hij ontkende in plechtige en uitdrukkelike bewoordingen
het bestaan van de Godheid, tot de dienst van welke hij was gewijd, en gaf zich voor de
toekomst over aan de dienst van vrijheid, gelijkheid, deugd en zedelikheid. Daarna legde hij
zijn episkopale versierselen op de tafel, en ontving een broe- derlike omhelzing van de
president van de Konventie. Ver- scheidene afvallige priesters volgden het voorbeeld van
deze prelaat.”
“En die op de aarde wonen, die zullen verblijd zijn over hen, en zullen vreugde bedrijven,
en zullen elkander geschen-ken zenden; omdat deze twee profeten degenen, die op de aarde
wonen, gepijnigd hadden.” Het ongelovige Frankrijk had de bestraffende stem van Gods
twee getuigen tot zwijgen gebracht. Het Woord der waarheid lag dood op zijn straten, en zij,
die de banden en vorderingen van Gods wet haatten, juichten. De mensen daagden de
Koning des hemels openlik uit. Gelijk de zondaren van ouds, riepen ze: “Hoe zou God het
weten, en zou er wetenschap zijn bij de Allerhoogste?” Met bijna ongelooflik godlasterlike
stoutmoedigheid sprak een van de priesters van de nieuwe orde: “God, indien Gij bestaat, zo
wreek Uw beledigde naam. Ik daag er U toe uit! Gij zwijgt: Gij durft Uw donder niet laten
losbarsten! Wie zal hierna nog in Uw bestaan geloven?” Welk een weergalm is dit van
Faraö’s vraag: “Wie is de Heer, wiens stem ik gehoorzamen zou?” “Ik ken de Heer niet.”
“De dwaas zegt in zijn hart: Er is geen God.” En de Heer verklaart van hen, die de
waarheid verdraaien: “Hun uitzinnigheid zal allen openbaar worden.” Nadat Frankrijk de
dienst van de levende God, “de Hoge en Verhevene, die in de eeuwigheid woont,”
afgezworen had, duurde het niet lang, alvorens het tot een verlagende afgodedienst verviel,
door de Godin der Rede te aanbidden in de persoon van een zedeloze vrouw. En dat nog wel
in de vertegenwoordigende vergadering van het volk, en door zijn hoogste burgerlike en
wetgevende overheden! De geschiedschrijver zegt: “Een van de ceremonieën van deze
krankzinnige tijd is ongeëvenaard wat dwaasheid betreft met goddeloosheid verbonden. De
deuren van de Konventie openden zich voor een troep muzikanten, welke gevolgd werden
door de leden van het municipale lichaam, die in plechtige optocht binnentraden onder het
zingen van een lofzang ter ere van de vrijheid, en het voor- werp van hun toekomstige
verering, een gesluierde vrouw, die ze de Godin der Rede noemden, begeleidende. Nadat ze
binnen de balie gebracht was, werd ze met veel staatsie ontsluierd, en haar een plaats aan de
rechterhand van de president aangewezen, waarop ze algemeen herkend werd als een
danseres uit de opera. . . . Aan deze persoon bewees de Nationale Kon- ventie van Frankrijk
publieke eredienst, als de geschikste vertegenwoordigster van die Rede, welke ze aanbaden.
“Dit goddeloos en bespottelik poppespel bracht een zekere mode in de wereld; en het
wijden van de Godin der Rede werd door het volk vernieuwd en nagevolgd op zulke
plaatsen, waar de inwoners de begeerte hadden, te tonen, dat ze de Revolutie in zijn vlucht
konden volgen.” De redenaar, die de eredienst der Rede inleidde, sprak: “Wetgevers!
190