Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
eigen vorsten, die van hem afvielen, en in hun opstand tegen hem gesterkt werden door het
pauselik bevel, gevoelde Hendrik de noodzakelikheid van vrede met Rome te maken. In
gezelschap van zijn vrouw en een getrouwe bediende, trok hij in het hart van de winter de
Alpen over, om zich voor de paus te verootmoedigen. Toen hij het kasteel bereikte, waarin
Gregorius zich teruggetrokken had, werd hij zonder zijn geleide in een buitenhof gebracht,
en moest daar in de strenge winterkoude, blootshoofds en barrevoets, en in een ellendig
kleed gehuld, de vergunning van de paus om in zijn tegenwoordigheid te verschijnen,
afwachten. Slechts nadat hij daar drie dagen in vasten en schuldbelijdenis doorgebracht had,
verwaardigde zich de opperpriester, hem vergiffenis te schenken. En zelfs toen nog was het
onder voorwaarde, dat de keizer de toestemming van de paus zou afwachten, aleer hij de
tekenen van zijn waardigheid weder aanvaardde, of koninklike macht begon uit te oefenen.
En Gregorius, opgeblazen van hoogmoed over zijn overwinning, pochte dat het zijn plicht
was, de trots van koningen te vernederen.
Hoe opvallend de tegenstelling tussen de bluffende trots van deze verwaande bisschop
en de ootmoed en zachtmoedigheid van Christus, Die Zichzelf voorstelt als om toelating
pleitende aan de deur van het hart, om te kunnen binnenkomen en vergiffenis en vrede te
brengen, en die Zijn discipelen leerde: “Zo wie onder u zal willen de eerste zijn, die zij uw
dienstknecht.” De verdere eeuwen waren getuigen van een gestadig toenemen van
dwalingen in de leerstellingen, door Rome verkondigd. Zelfs nog v——r de instelling van
het pausdom had het onderwijs van heidense wijsgeren de aandacht ontvangen van, en
invloed uitgeoefend over de kerk. Velen die beleden, bekeerd te zijn, hielden nog vast aan
de leerstukken van hun heidense wijsbegeerte, en gingen niet slechts zelven voort ze te
bestuderen, maar maanden er anderen toe aan, als een middel om hun invloed over de
heidenen te vergroten. Grove dwalingen werden daardoor met de belijdenis van de
Christenen gemengd, waaronder het geloof in‘s mensen natuurlike onster- felikheid en
bewustheid in de dood de voornaamste heten mag. Deze leer legde het fondament, waarop
Rome de aanroeping van heiligen en de verering van de maagd Maria grondde. Hieruit
ontstond insgelijks de ketterij van de eeuwige straf over degenen, die onboetvaardig stierven,
welke vroegtijdig in het pauselik geloof opgenomen werd.
Toen stond de weg open voor de invoering van nog een verdere vinding van het
heidendom, welke Rome het vagevuur noemde, en gebruikte om de zwakke en bijgelovige
scharen schrik aan te jagen. Deze ketterij stelt het bestaan vast van een plaats van pijniging,
waarin de zielen van hen, die geen eeuwige verdoemenis verdiend hebben, straf ondergaan
voor hun zonden, en van waar uit ze in de hemel worden toegelaten, nadat ze van hun
onreinheid gezuiverd zijn. Nog een ander verzinsel was nodig om Rome in staat te stellen,
partij te trekken van de vreesachtigheid en zonden van zijn aanhangers. Hierin werd
voorziening gemaakt door de leer van de aflaten.
Volle vergiffenis van verleden, tegenwoordige en toekomstige zonden, en vrijstelling
van al de \erdiende straffen en boeten, werden aan allen beloofd, die deelnemen wilden aan
34