Van Monarchie tot Anarchie
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Van</strong> <strong>Monarchie</strong> <strong>tot</strong> <strong>Anarchie</strong><br />
Er is veel, dat het eindige menseverstand, hetwelk niet door Goddelike wijsheid wordt<br />
verlicht, niet bij machte is te verstaan; daardoor vinden ze aanleiding <strong>tot</strong> kritiek. Velen<br />
schijnen te denken, dat het een deugd is om zich aan de zijde van ongeloof, twijfelzucht, en<br />
goddeloosheid te stellen. Maar men zal bevinden, dat zulke personen onder een schijn van<br />
oprechtheid door zelfvertrouwen en trots gedreven worden. Velen scheppen er behagen in,<br />
iets in de Schrift te vinden om het verstand van anderen te verwarren. In het eerst kritiseren<br />
en redeneren sommigen aan de verkeerde kant, eenvoudig uit lust om te strijden. Ze<br />
beseffen niet, dat ze zich, aldus in de strikken van de vogelvanger verwikkelen. Maar daar<br />
ze openlik aan hun ongeloof uitdrukking hebben gegeven, gevoelen ze, dat ze hun<br />
ingenomen stelling moeten handhaven. Op die wijze verenigen ze zich met de goddelozen,<br />
en sluiten de poorten van het Paradijs voor zich toe. God heeft in Zijn woord genoegzaam<br />
bewijs gegeven van het Goddelik karakter ervan. De grote waarheden, welke op onze<br />
verlossing betrekking hebben, worden duidelik voorgesteld. Met de hulp van de Heilige<br />
Geest, die beloofd is aan allen, die hem in oprechtheid zoeken, kan een iegelik die<br />
waarheden voor zichzelf verstaan. God heeft de mensen een sterk fondament gegeven,<br />
waarop ze hun geloof kunnen gronden.<br />
Toch is het eindige verstand van de mens niet toereikend om de plannen en bedoelingen<br />
van de Oneindige ten volle te verstaan. We kunnen God nimmer leren kennen door<br />
onderzoek. We moeten niet trachten, met een aanmatigende hand het gordijn weg te<br />
schuiven, waarachter Hij Zijn majesteit verbergt. De apostel roept uit: “Hoe ondoorgrondelik<br />
zijn Zijn oordelen, en onnaspeurlik Zijn wegen!” We kunnen Zijn handelingen<br />
met ons, en de beweegredenen, die Hem dringen, in zo verre verstaan, dat wij grenzeloze<br />
liefde en barmhartigheid kunnen ontdekken, verbonden met oneindige macht. Onze Vader<br />
in de hemel regelt alles in wijsheid en gerechtigheid, en we moeten niet ontevreden of<br />
wantrouwend zijn, maar ons in eerbiedige onderwerping buigen. Hij zal ons zoveel van Zijn<br />
voornemens openbaren als ons goed is te weten, en voor wat daarboven gaat, moeten we<br />
vertrouwen op de Hand, die almachtig, en het Hart, dat vol liefde is.<br />
Terwijl God ruimschoots bewijs gegeven heeft om te geloven, neemt Hij nimmer alle<br />
verontschuldiging voor onge- loof weg. Allen, die aanknopingspunten voor twijfel zoeken,<br />
zullen ze vinden. En zij, die Gods woord weigeren aan te nemen en te gehoorzamen, voordat<br />
iedere tegenwerping uit de weg geruimd is, en er geen gelegenheid <strong>tot</strong> twijfelen meer<br />
overblijft, zullen nooit <strong>tot</strong> het licht komen. Wantrouwen aan God is de natuurlike uitkomst<br />
van het hart, dat niet wedergeboren, en met zichzelf in strijd is. Maar geloof wordt door de<br />
Heilige Geest gewerkt, en kan slechts bloeien naarmate het gekoesterd wordt. Niemand kan<br />
sterk in het geloof worden zonder een vastberaden poging daartoe te doen. Het ongeloof<br />
neemt toe in kracht, naar mate het aangemoedigd wordt; en indien de mensen, in plaats van<br />
de bewijzen te bepeinzen, welke God <strong>tot</strong> schra- ging van hun geloof gegeven heeft, aan<br />
wantrouwen toegeven, en uitvluchten zoeken, zullen ze onvervinden, dat hun twijfelingen<br />
hoe langer hoe meer bevestigd worden.<br />
370
Change language