Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
uitgaan van de maagden. In deze gelijkenis worden er, evenals in die van Mattheüs 24, twee
klassen voorgesteld. Allen hadden hun lampen, de Bijbel, genomen, en waren bij het licht
daarvan uitgegaan om de Bruidegom te ontmoeten. Maar terwijl “zij, die dwaas waren, haar
lampen nemende, geen olie met zich namen,” “namen de wijzen olie in haar vaten, met haar
lampen.” Laatstgenoemde klasse had de genade Gods ontvangen, de herscheppende,
verlichtende kracht van de Heilige Geest, welke Zijn Woord tot een lamp voor de voet en
een licht op het pad maakt. In de vreze Gods hadden ze de Schriften onderzocht om de
waarheid te leren kennen, en hadden ernstig getracht naar reinheid van hart en leven.
Dezen hadden een persoonlike ondervinding, een geloof in God en Zijn Woord, dat niet
kon vernietigd worden door teleurstelling en oponthoud. Anderen “haar lampen nemende,
namen geen olie met zich.” Ze hadden gehandeld, door een eerste opwelling gedreven. Ze
waren bevreesd geworden door de plechtige boodschap, maar hadden gebouwd op het
geloof van hun broederen, tevreden met het flik-kerende licht van goede opwellingen,
zonder de waarheid degelik te verstaan, of het echte werk van de genade in het hart
ondervonden te hebben. Dezen waren uitgegaan om de Heer te ontmoeten, vol hoop in het
vooruitzicht van een onmiddellike beloning; maar ze waren niet voorbereid op uitstel en
teleurstelling. Toen er beproevingen kwamen, schoot hun geloof tekort, en brandden hun
lichten flauw.
“Als nu de bruidegom vertoefde, werden ze allen sluimerig, en vielen in slaap.” Door het
vertoeven van de bruidegom wordt het voorbijgaan van de tijd, waarop de Heer verwacht
werd, de teleurstelling, en het schijnbare oponthoud, aangeduid. In deze tijd van
onzekerheid begon de belangstelling van de oppervlakkigen en halfhartigen al spoedig te
wankelen, en hun pogingen om staande te blijven namen af; maar zij, wier geloof gegrond
was op een persoonlike kennis van de Bijbel, hadden een rots onder hun voeten, die niet
weggespoeld kon worden door de golven van teleurstelling. “Ze werden allen sluimerig en
vielen in slaap;” de ene klasse in onverschilligheid, en verzaking van hun geloof; de andere
klasse geduldig wachtende, totdat er duideliker licht zou opgaan. Toch schenen de
laatstgenoemden in de nacht van beproeving hun ijver en toewijding tot op zekere hoogte te
verliezen. De halfhartigen en oppervlakkigen konden niet langer op het geloof van hun
broederen steunen; iedereen moest voor zichzelf staan of vallen.
Omstreeks deze tijd begon zich dweperij te vertonen. Sommigen, die voorgegeven
hadden, hartelik in de doodschap te geloven, verwierpen Gods woord als de enige,
onfeilbare gids, en, voorgevende door de Geest geleid te worden, gaven ze zich over aan
hun eigen gevoelens, indrukken en verbeelding. Er waren er sommigen, die een blinde en
dweepzieke ijver aan de dag legden, en zich van elkeen afkeerden, die hun handelwijze niet
wilde goedkeuren. Hun fanatieke denkbeelden en handelingen vonden bij het merendeel van
de Adventisten geen weerklank; toch leidde hun gedrag tot smaad over de zaak der waarheid.
Satan trachtte door dit middel het werk Gods tegen te houden en te vernietigen. De mensen
waren wakker geschud door de Adventbeweging; duizenden zondaren waren bekeerd; en
275