Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
de Sabbat op de Zondag had overgezet. Geen enkele tekst uit de Schrift werd aangegeven
om de nieuwe leer te bewijzen. Eusebius erkent er onbewust zelf de valsheid van, en wijst
op de ware bewerkers van de verandering. “Alle dingen,” zegt hij, “die op de Sabbat gedaan
moesten worden, die hebben wij op de dag des Heren overgebracht.” Doch hoe ongegrond
het ook was, toch had het argument voor de Zondag de uitwerking, dat het de mensen
aanmoedigde tot het vertreden van de Sabbat des Heren. Al degenen, die door de wereld
wensten geëerd te worden, namen de algemene feestdag aan. Naarmate het pausdom vaster
voet kreeg, werd het werk van de Zondagsverheffing voortgezet.
Een tijd lang hielden de mensen zich met veldarbeid bezig, wanneer ze niet naar de kerk
gingen, en werd de zevende dag nog als de Sabbat beschouwd. Doch langzamerhand kwam
er verandering. Aan hen, die heilige ambten bekleedden, werd verboden op Zondag een
vonnis uit te spreken in een burgerlik twistgeding. Spoedig daarna werd aan alle personen,
van welke rang ook, geboden, zich van gewone arbeid te onthouden, op straffe van een
boete voor vrijen, en slagen voor dienstbaren. Later werd er besloten, dat rijken zouden
gestraft worden met het verlies van de helft van hun bezittingen; en eindelik, dat ze slaven
zouden worden gemaakt, 1321 n. C.; zie Aanhangsel; 1Cox, R.,“Sabbath Laws and Sabbath
Duties,” p. 538 (ed. 1853). indien ze halsstarrig bleven. De lagere klassen zouden levenslang
verbannen worden.
Ook bediende zich men van wonderen. Onder meer wordt er verhaald, dat terwijl een
landman, die zijn akker op Zondag ging ploegen, zijn ploeg met een ijzer schoonmaakte, het
ijzer aan zijn hand bleef vastkleven, en hij het twee jaren lang met zich moest ronddragen,
“tot zijn zeer grote pijn en schande.” Later gaf de paus last, dat de priesters van de
gemeenten de Zofidagschendcrs zouden vermanen, en van hen verlangen, dat zij naar de
kerk zouden gaan en hun gebeden waarnemen, opdat ze niet het een of andere grote onheil
over zich- zelven en hun buren zouden brengen. Een geestelike raad voerde de bewijsgrond
aan, waarvan sedert zo algemeen gebruik is gemaakt, zelfs, door Protestanten, dat de
Zondag de Sabbat moet zijn, omdat er mensen door de bliksem getroffen werden, terwijl ze
op Zondag werkten. “Het is duidelik,” zeiden de prelaten, “hoe groot Gods misnoegen was
over hun verwaarlozing van deze dag.” Toen werd er een beroep gedaan op priesters en
predikanten, koningen en prinsen, en alle getrouwen, “om hun uiterste pogingen in het werk
te stellen, om de dag weder in zijn ereplaats te herstellen, en hem in de toekomst vromer te
doen vieren voor de goede naam van het Christendom.”
Daar de dekreten van de raadsvergaderingen onvoldoende bleken, werd de wereldlike
overheid verzocht, een edikt uit te vaardigen, dat de harten van het volk met schrik zou
vervullen, en hen dwingen om zich van Zondagsarbeid te onthouden. Op een synode, die te
Rome bijeenkwam, werden alle vorige besluiten opnieuw en met grotere kracht en
plechtigheid bevestigd. Ook werden ze opgenomen in de geestelike wet, en voor bijna de
gehele Christenheid door de wereldlike overheden verplichtend gesteld. Toch bracht het
gebrek aan schriftuurlik gezag voor de Zondag niet weinig verlegenheid te weeg. De
404