Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
toekomst van de Zoon des mensen zijn.” Wanneer Gods volk, dat Hem belijdt, zich met de
wereld verenigt, leeft gelijk de wereld leeft, en met hen deelneemt aan verboden genoegens;
wanneer de weelde van de wereld de weelde van de kerk wordt; wanneer de
huweliksklokken vrolik luiden, en allen rekenen op lange jaren van aardse voorspoed,— dan
zal, met de snelheid waarmede het weerlicht aan de hemel verschiet, het einde van hun
schitterende visioenen en bedriegelike verwachtingen daar zijn.
Evenals God Zijn dienstknecht zond om de wereld te waarschuwen voor de komende
vloed, zo zond Hij uitverkoren boodschappers om de aannadering van het laatste oordeel
bekend te maken. En evenals Noachs tijdgenoten spotten over de voorspellingen van de
prediker der gerechtigheid, zo spotten velen in Millers tijd, zelfs onder hen, die beleden tot
Gods volk te behoren, met de waarschuwende woorden.
En waarom waren de leer en de prediking van Christus’ wederkomst zo weinig welkom
aan de kerken? Terwijl de komst des Heren ellende en verwoesting betekent voor de
goddelozen, brengt die aan de rechtvaardigen volle vreugde en hoop. Deze grote waarheid is
door alle tijden heen de vertroosting van Gods getrouwen geweest; waarom is hij dan
evenals de Bron ervan, “een steen des aanstoots en een rots der ergernis” geworden voor het
volk, dat Hem belijdt? Het was onze Heer zelf, die Zijn discipelen beloofde: “Wanneer Ik
zal heengegaan zijn, en u plaats zal bereid hebben, zo kome Ik weder, en zal u tot Mij
nemen.” Het was de medelijdende Heiland, die, de verlatenheid en het verdriet van Zijn
volgelingen vooruit aanschouwende, engelen afzond om hen te troosten met de verzekering,
dat Hij in persoon weder zou komen, gelijk Hij naar de hemel opgevaren was. Terwijl de
discipelen naar de hemel opzagen om een laatste blik te werpen op Hem, die ze liefhadden,
werd hun aandacht getrokken door de woorden: “Gij, Galilese mannen! wat staat ge en ziet
op naar de hemel? Deze Jezus, die van u opgenomen is in de hemel, zal alzo komen,
gelijkerwijs ge Hem naar de hemel hebt zien heenvaren.” Hun hoop werd verlevendigd
door de boodschap van de engel. De discipelen “keerden weder naar Jeruzalem met grote
blijdschap, en waren allen tijd in de tempel lovende en dankende God.” Ze verheugden zich,
niet omdat Jezus van hen gescheiden was, en zij achtergelaten waren om te kampen tegen de
beproevingen en verleidingen van de wereld, maar over de verzekering van de engel, dat Hij
wederkomen zou.
De verkondiging van de wederkomst van Christus behoorde nu, evenals toen het bericht
door de engelen aan de herders van Bethlehem gebracht werd, een tijding van grote
blijdschap te zijn. Zij, die de Heiland waarlik liefhebben, kunnen niet anders dan met
vreugde de aankondiging begroeten, op het woord van God gegrond, dat Hij, Die het
middelpunt is van hun hoop op het eeuwige leven, wederkomen zal, niet om beledigd,
veracht, en verworpen te worden, gelijk bij Zijn eerste komst, maar met macht en
heerlikheid, om Zijn volk te verlossen. Zij, die de Heiland niet liefhebben, wensen, dat Hij
wegblijven zal; en er kan geen beslissender bewijs zijn, dat de kerken zich van God hebben
235