Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
andere mensen, het minst weten van ware godsvrucht. . . . Indien al het zaad van Abraham
de godsdienst had omhelsd van Faraö, wiens onderdanen ze lange tijd waren, ik bid u,
Mevrouw, wat soort van godsdienst zou er in de wereld geweest zijn? Of indien allen in de
dagen van de apostelen tot de godsdienst van de Romeinse keizers hadden behoord, welke
godsdienst zou er dan op aarde geweest zijn? ... En dus, Mevrouw, moge het u duidelik zijn,
dat onderdanen niet gehouden zijn, de godsdienst van hun vorsten te aanvaarden, al wordt
hun geboden, die vorsten zelven te eren.”
Maria antwoordde: “Gij legt de Schriften op de ene manier uit, en zij (de Roomse leraars)
verklaren ze op een andere; wie moet ik geloven, en wie zal rechter zijn?” “Gij moet in God
geloven, die in Zijn Woord duidelik spreekt,” antwoordde de hervormer; “en verder dan het
woord u leert, behoort ge noch de een noch de ander te geloven. Gods woord is duidelik in
zichzelf, en indien er hier of daar onduidelikheid bestaat, legt de Heilige Geest, die zichzelf
nooit wederspreekt, het op andere plaatsen weer klaarder uit, zodat er geen twijfel kan
overblijven dan bij degenen, die door onwilligheid onkundig zijn.” Zodanige waren de
waarheden, die de onverschrokken hervormer op levensgevaar af zijn vorstin toesprak. Met
dezelfde stoute moed bleef hij bij zijn doel, biddende en de strijd des Heren strijdende,
totdat Schotland vrij was van pauselike overheersing.
In Engeland deed de vestiging van het Protestantisme als staatsgodsdienst de vervolging
verminderen, maar bracht die niet geheel en al ten einde. Terwijl er veel van de Roomse
leerstellingen afgeschaft waren, bleven er niet weinige Roomse vormen bestaan. De
oppermacht van de paus werd verworpen, maar in zijn plaats werd de koning als hoofd van
de kerk gekroond. In de kerkdienst was er nog steeds veel, waarin die van de zuiverheid en
de eenvoud van het evangelie afweek. Het grote beginsel van godsdienstvrijheid werd nog
niet verstaan. Ofschoon Protestantse heersers slechts zelden de toevlucht namen tot de
gruwelike wreedheden, welke Rome tegen ketterij te werk stelde, werd toch het recht van
iedere mens om God naar de inspraak van zijn eigen geweten te dienen, niet erkend. Van
allen werd geëist, dat ze de leerstellingen zouden aannemen, en de vormen van eredienst
waarnemen, welke de gevestigde kerk voorschreef. Honderden jaren lang werden diegenen
meer of minder vervolgd, die zich niet daaraan hielden. In de zestiende eeuw werden er
duizenden predikanten van hun ambt ontzet. Aan het volk werd verboden, op straffe van
zware boeten, gevangenzetting en verbanning, godsdienstige vergaderingen bij te wonen,
behalve die, aan welke de kerk zijn goedkeuring gaf.
Die getrouwe zielen, welke het niet konden nalaten, bijeen te komen om God te
aanbidden, waren genoodzaakt, in donkere gangen, duistere dakkamers, en in sommige
jaargetijden te middernacht in de bossen te vergaderen. In de schuilende diepten van het
woud, een tempel van Gods eigen maaksel, verenigden zich die verstrooide en vervolgde
kinderen des Heren, om hun zielen uit te storten in gebed en lofgezang. Toch, ondanks al
hun voorzorg, hadden er velen om hun geloof te lijden. De gevangenissen waren overvol.
Huisgezinnen werden ontbonden. Velen werden er naar vreemde landen verbannen. Toch
174