Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Zulke waarschuwingen heeft God gegeven, om de mensen op hun hoede te stellen tegen
het op enigerlei wijze veranderen van hetgeen Hij geopenbaard of bevolen heeft. Deze
plechtige veroordelingen betreffen allen, die door hun invloed er mensen toe leiden om de
wet Gods licht te achten. Ze behoorden hen, die lichtvaardig verklaren, dat het een zaak van
weinig gewicht is, of we Gods wet al dan niet gehoorzamen, te doen vrezen en beven. Allen,
die hun eigen meningen boven de Goddelike openbaring stellen; allen, die de duidelike
betekenis van de Schrift veranderen, omdat het hun beter past, of om de wereld gelijkvormig
te zijn, laden een vreselike verantwoording op zich. Het geschreven Woord, de wet van God,
zal de maatstaf blijken van het karakter van iedereen, en zal allen veroordelen, die door deze
onfeilbare toets te licht zullen worden bevonden.
“En als ze hun getuigenis zullen geëindigd hebben” (aan het eindigen zijn). Het tijdperk,
waarin de twee getuigen moesten profeteren, met zakken bekleed, eindigde in 1798.
Wanneer ze het einde van hun werk in het verborgen naderden, zou de macht, welke
voorgesteld wordt door “het beest, dat uit de afgrond opkomt,” hun de oorlog aandoen. Bij
vele van de volken van Europa hadden de mach ten, die de kerk en staat regeerden, eeuwen
lang onder beheer van de Satan gestaan door middel van het pausdom. Maar hier wordt een
nieuwe openbaring van de macht van Satan aan het licht gebracht. Rome’s staatkunde was
immer geweest, onder de schijn van eerbied voor de Bijbel deze in een onbekende taal als
toegesloten te houden, en voor het volk ontoegankelik te maken. Onder zijn regering
profeteerden de getuigen “met zakken bekleed.” Maar een andere macht — het beest, dat uit
de afgrond opkomt — zou opstaan, om openlik en rondborstig het woord van God de oorlog
aan te doen.
De “grote stad,” in de straten waarvan de getuigen gedood worden, en waar hun dode
lichamen liggen, “is het geestelik Egypte.” Van alle volken, die in de bijbelse geschiedenis
worden genoemd, ontkende Egypte het bestaan van de levende God, en wederstond Zijn
geboden het stoutst. Geen vorst waagde een meer openlike en hooghartige rebellie tegen het
gezag des hemels dan de koning van Egypte. Toen de boodschap hem in de naam des lieren
door Mozes werd gebracht, antwoordde Faraö hooghartig: “Wie is de Heer, wiens stem ik
gehoorzamen zou, om Israël te laten trekken.” Dat is godloochening; en het volk, dat door
Egypte voorgesteld werd, zou uitdrukking geven aan een gelijkluidende ontkenning van de
eisen van de levende God, en dezelfde geest van ongeloof en trots openbaren. De “grote stad”
wordt ook “geestelik” met Sodom vergeleken. De verdorvenheid van Sodom in het
verbreken van Gods wet openbaarde zich in het biezonder in losbandigheid. En deze zonde
zou almede een voorname karaktertrek zijn van het volk, dat de biezondere kenmerken van
deze tekst zou vervullen.
Volgens de woorden van de profeet zou er dus een weinig v——r het jaar 1798 de een of
andere macht van sataniese oorsprong en karakter opstaan om tegen de Bijbel krijg te
voeren. En in dat land, waar aan het getuigenis van Gods beide getuigen op die wijze het
zwijgen zou opgelegd worden, zouden de godloochenarij van Faraö en de losbandigheid van
186