Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Wat kon van nu aan hun geloof schokken, of de gloed van hun liefde verkoelen? In het
grievendst verdriet hadden ze “een sterke vertroosting,” en een hoop, als “een anker van de
ziel, hetwelk zeker en vast is.” Ze waren getuigen geweest van de wijsheid en de kracht
Gods, en waren “verzekerd, dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch
machten, noch tegenwoordige, noch toekomende dingen, noch hoogte, noch diepte, noch
enig ander schepsel” hen zou kunnen scheiden van “de liefde Gods, welke is in Christus
Jezus, onze Heer.” “In dit alles,” zeiden ze, “zijn we meer dan overwinnaars, door Hem, Die
ons heeft liefgehad.” “Het woord des Heren bestaat in eeuwigheid.” En “wie is het, die
verdoemt? Christus is het, Die gestorven is: ja, wat meer is, Die ook opgewekt is, Die ook
ter rechterhand Gods is, Die ook voor ons bidt.”
De Heer zegt: “Mijn volk zal niet beschaamd worden tot in eeuwigheid.” “Des avonds
vernacht het geween, maar des morgens is er gejuich.” Toen deze discipelen de Heiland op
Zijn opstandingsdag ontmoetten, en hun harten in hen brandden; toen ze naar Zijn woorden
luisterden; toen ze Zijn hoofd, Zijn handen en voeten aanschouwden, die voor hen verwond
waren; toen Jezus hen v——r Zijn hemelvaart buiten leidde tot aan Bethanië, en Zijn
handen opheffende hen zegende, en hun gelastte: “Gaat heen in de gehele wereld, predikt
het evangelie,” erbij voegende: “Ziet, Ik ben met ulieden al de dagen;” toen op de
Pinksterdag de beloofde Trooster nederdaalde, en de kracht uit de hoge gegeven werd, en de
zielen van de gelovigen trilden van de bewuste tegenwoordigheid van hun opgevaren
Heer,— zouden ze toen, zelfs toen, schoon hun pad als het Zijne door opofferingen en
martelaarschap heen voerde, de bediening van het evangelie van Zijn genade, met de “kroon
der gerechtigheid,” die ze ontvangen zullen bij Zijn wederkomst, hebben willen ruilen voor
de heerlikheid van een aardse troon, welke hun hoop uitmaakte, toen ze in het eerst Zijn
volgelingen werden? Hij, Die “machtig is meer dan overvloediglik te doen boven al wat we
bidden of denken,” had hun met de gemeenschap aan Zijn lijden deelname aan Zijn vreugde
geschonken,— de blijdschap van “vele kinderen tot de heerlikheid te leiden,” een
onuitsprekelik genot, “een zeer uitnemend gewicht der heerlikheid,” waartegen, zegt Paulus,
“onze lichte verdrukking, die zeer haast voorbijgaat,” “niet te waarderen is.”
De ondervinding van de discipelen, die het “evangelie van het koninkrijk predikten” bij
de eerste komst van Christus, vindt zijn tegenbeeld in de ondervinding van hen, die Zijn
wederkomst verkondigden. Evenals de discipelen uitgingen om te prediken: “De tijd is
vervuld, het koninkrijk Gods is nabij gekomen,” evenzo verkondigde Miller en zijn
medegenoten, dat het langste en laatste profetiese tijdperk, waarvan in de Bijbel gesproken
wordt, bijna verstreken was, dat het oordeel naderde, en het eeuwige koninkrijk op het punt
stond van opgericht te worden. De prediking van de discipelen was, wat de tijd betrof,
gegrond op de zeventig weken van Daniël 9. De boodschap, door Miller en zijn
medegenoten gegeven, kondigde het einde van de 2300 dagen van Dan. 8: 14 aan, waarvan
de zeventig weken een deel uitmaken. De prediking van beide die en dezen grondde zich op
de vervulling van een verschillend gedeelte van hetzelfde profetiese tijdperk.
243