Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
De ellendige kar, waarop hij reed, de gefronste aangezichten van zijn vervolgers, de
vreselike dood, die hij tegemoet ging,— dat alles achtte hij niet; Hij, die leeft en dood is
geweest, en leeft in alle eeuwigheid, en die de sleutelen der hel en des doods heeft, was aan
zijn zijde. Berquins gelaat glansde van het licht en de vrede des hemels. Hij had zich met
zorg gekleed, en droeg “een mantel van fluweel, een wambuis van satijn en damast, en een
goudgele broek.” Hij stond op het punt van zijn geloof te betuigen in tegenwoordigheid van
de Koning der koningen en het toeschouwende heelal, en geen teken van rouw zou zijn
blijdschap logenstraffen.
Terwijl de processie langzaam door de volle straten trok, merkte het volk met
verwondering de onbewolkte vrede en de blijde triomf op, die uit zijn blik en houding
spraken. “Hij is,” zeiden ze, “als een, die in een tempel zit, en over heilige dingen peinst.”
Op de brandstapel staande trachtte Berquin enige woorden tot het volk te richten; maar de
monniken, het gevolg hiervan vrezende, begonnen te schreeuwen, en de soldaten sloegen
met hun wapenen tegen elkander, zodat hun rumoer de stem van de martelaar onhoorbaar
maakte. Zo gaf in 1529 de hoogste letterkundige en geestelike macht van het beschaafde
Parijs “aan de bevolking van 1793 het lage voorbeeld van op het schavot de heilige woorden
van de stervenden te smoren.” Berquin werd geworgd, en zijn lichaam door de vlammen
verteerd. De tijding van zijn dood vervulde de vrienden van de Hervorming door geheel
Frankrijk met droefenis. Maar zijn voorbeeld was niet vergeefs. “Wij zijn eveneens bereid,”
zeiden de getuigen voor de waarheid, “om de dood blijmoedig tegemoet te gaan, met onze
ogen gericht op het leven, dat te komen staat.”
Gedurende de vervolging te Meaux werden de leraars van het hervormde geloof van hun
vrijheid om te prediken beroofd, en vertrokken naar andere velden. Lefèvre ging na een tijd
naar Duitschland. Farel vertrok naar zijn geboorteplaats in Oostelik Frankrijk, om het licht
te verspreiden in het land van zijn geboorte. De tijding van wat te Meaux was voorgevallen,
was daar reeds doorgedrongen, en de waarheid, die hij met onversaagde ijver predikte, vond
toehoorders. Spoedig legden de overheden hem het zwijgen op, en werd hij uit de stad
gebannen. Ofschoon hij niet meer in het openbaar kon werken, trok hij door de vlakten en
dorpen, leerde in private huizen en afgelegen weiden, en vond een schuilplaats in wouden en
tussen de rotsspelonken, die hij in zijn jongensjaren zo druk bezocht had. God bereidde hem
voor op nog groter beproevingen. “De kruisen, vervolgingen, en listige plannen van Satan,
waar ik tevoren voor gewaarschuwd was, ontbraken niet,” zei hij; “ze waren zelfs veel
harder, dan ik in mijn eigen kracht zou hebben kunnen dragen; maar God is mijn Vader; hij
heeft mij de nodige kracht toegedeeld, en zal mij die altijd schenken.”
Gelijk in de dagen van de apostelen, was de vervolging “meer tot bevordering van het
evangelie gekomen.” Uit Parijs en Meaux verdreven, “gingen zij, die verstrooid waren, het
land door, en verkondigden het woord.” En z— vond het licht een baan naar vele van de
verstgelegen provincieën van Frankrijk. God bereidde nog meer arbeiders voor, om Zijn
zaak uit te breiden. In een van de scholen van Parijs was een ernstige, stille jongeling, die
150