Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
om in Zijn tegenwoordigheid te staan, zo zouden de Geest en de kracht Gods zich onder hen
hebben geopenbaard. De kerk zou opnieuw die gezegende staat van eenheid, geloof en
liefde bereikt hebben, welke er ten tijde van de apostelen bestond, toen de gelovigen “één
hart en één ziel” waren, en “spraken het Woord Gods met vrijmoedigheid,” en toen “de
Heer dageliks toedeed tot de gemeente, die zalig werden.” Indien het volk, dat God belijdt,
het licht wilde ontvangen, zoals het op hen schijnt uit Zijn Woord, zouden zij tot die eenheid
geraken, waarom Christus bad, en die door de apostel beschreven wordt, als de “enigheid
des Geestes door de band des vredes.” Hij zegt: “Eén lichaam is het, en één Geest,
gelijkerwijs gij ook geroepen zijt tot één, hoop van uw beroeping; één Heer, één geloof, één
doop.”
De gezegende ondervindingen, welke zij hadden, die de Adventboodschap aannamen,
waren van deze aard. Ze kwamen uit verschillende kerkgenootschappen, en hun kerke- like
scheidsmuren werden terneder geworpen; tegenstrijdige geloofspunten werden weggedaan;
de onschriftuurlike hoop op een duizendjarig rijk v——r het einde van de tijd werd
opgegeven ; valse denkbeelden aangaande de wederkomst van de Heer werden verbeterd;
trots en gelijkvormigheid aan de wereld werden weggevaagd; verkeerde verstandhoudingen
werden goed gemaakt; harten werden verenigd in de zoetste gemeenschap, en liefde en
vreugde hadden de overhand. Indien deze leer dit deed voor de weinigen, die hem aanamen,
zou hij voor alle hetzelfde gedaan hebben, indien allen hem hadden ontvangen!
Maar de kerken *amen over het algemeen de waarschuwing niet aan. Hun predikanten,
die als “wachters over het huis Israels” de eersten behoorden geweest te zijn, om de tekenen
van Jezus’ wederkomst te onderscheiden, hadden de waarheid niet leren kennen door middel
van de geschriften van de profeten, of de tekenen van de tijden. Terwijl wereldse
verwachtingen en eerzucht de harten vervulden, was de liefde tot God en het vertrouwen op
Zijn Woord ver- koeld; en toen de Advent-leer verkondigd werd, wekte die slechts
vooroordeel en ongeloof op. Dat de boodschap voor het merendeel door leken gepredikt
werd, werd als een bewijsgrond ertegen aangevoerd. Gelijk van ouds werd aan het
eenvoudige getuigenis van Gods woord de vraag tegenovergesteld : “Heeft iemand uit de
oversten in Hem geloofd, of uit de Farizeën?” En ziende welk een moeilike taak het was om
de argumenten te wederleggen, die uit de profetiese tijdperken geput werden, stelden zich
velen tegen het onderzoek van de profetieën, en leerden, dat de profetiese boeken verzegeld
waren, en niet verstaan konden worden.
Scharen van mensen weigerden, in onbepaald vertrouwen op hun leraren, om naar de
waarschuwing te luisteren; en anderen, ofschoon van de waarheid overtuigd, durfden die
niet belijden, opdat ze niet “uit de synagoge geworpen” zouden worden. De boodschap,
welke God gezonden had om de kerk te toetsen en te reinigen, openbaarde maar al te
duidelik, hoe groot het aantal was van hen, die hun harten hadden gesteld op deze wereld in
plaats van op Christus. De banden, die hen aan de aarde kluisterden, waren sterker, dan
264