Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
van Israël werd,— de wens namelik om de gebruiken van de goddelozen na te volgen en
hun vriendschap te verwerven. “Gij hebt vertrouwd op uw schoonheid, en hebt gehoereerd
van wege uw naam.”
Vele Protestantse kerken volgen Rome’s voorbeeld van zich op schuldige wijze met de
“koningen van de aarde” te verbinden;— de staatskerken, door hun betrekking tot wereldlike
goevernementen; en andere gezinten door te zoeken, bij de wereld in de gunst te
staan. En de benaming “Ba- bylon”—verwarring — kan met recht op deze lichamen
toegepast worden, die alle voorgeven hun leer uit de Bijbel te putten, en die toch in bijna
ontelbare sekten zijn verdeeld met zeer uiteenlopende en strijdige geloofspunten en
theorieën.
Behalve een schuldige verbinding met de wereld, vertonen de kerken, die zich van Rome
afgescheiden hebben, nog andere van zijn karaktertrekken. Een Rooms Katholiek beweert
dat, “indien de Kerk van Rome zich ooit schuldig gemaakt heeft aan afgodedienst, wat de
heiligen betreft, zo is de dochter, de Engelse Kerk, daar even schuldig aan, daar die tien
kerkgebouwen heeft, die aan Maria gewijd zijn, tegen één, dat aan Christus gewijd is.” En
Dr. Hopkins verklaart in “Een verhandeling over het Millennium”: “Er bestaat geen reden
om aan te nemen,dat de antichristelike geest en gebruiken zich bepalen tot wat nu de Kerk
van Rome genoemd wordt. De Protestantse kerken hebben veel van de antichrist in zich, en
zijn op verre na niet geheel en al hervormd van . . . bederf en ongerechtigheid.”
Wat de scheiding van de Presbyteriaanse Kerk van Rome betreft, schrijft Dr. Guthrie:
“Drie honderd jaren geleden trad onze kerk met een open Bijbel op zijn banier, en de spreuk,
‘Onderzoekt de Schriften’, als zijn leus, uit de poorten van Rome.” En dan doet hij de
betekenisvolle vraag: “Zijn we Babylon geheel en al uitgetreden?”
“De Engelse Kerk,” zegt Spurgeon, “schijnt doorkan- kerd te zijn van het
sakramentarianisme; maar de afgescheiden kerken schijnen bijna evenzeer doortrokken van
filosofies ongeloof. Die, van welke we betere dingen verwachtten, keren zich een voor een
van de grondbeginselen van het geloof af. Ik geloof, dat het wezenlike hart van Engeland
doorweven is van een vervloekt ongeloof, dat nog op de kansel durft staan en zichzelf
Christen noemen.”
Wat is de oorsprong van de grote afval geweest? Hoe is de kerk in het eerst afgeweken
van de eenvoudigheid van het evangelie ?— Door de gebruiken van het heidendom over te
nemen, ten einde de aanname van het Christendom voor de heiden gemakkelik te maken. De
apostel Paulus verklaarde, zelfs in zijn tijd: “De verborgenheid der ongerechtigheid wordt
alreeds gewrocht.” Gedurende het leven van de apostelen bleef de kerk betrekkelik rein.
“Maar tegen het einde van de tweede eeuw namen de meeste kerken een nieuwe gedaante
aan; de oorspronkelike eenvoudigheid verdween; en ongemerkt, terwijl de oude discipelen
in hun graven gelegd werden, stonden hun kinderen, tezamen met nieuwe bekeerlingen op ...
en gaven aan de zaak een nieuwe vorm.” Om bekeerlingen te krijgen werd de verheven
267