Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
worden,— om door de genade Gods karakters te vormen, die in overeenstemming zijn met
de grondbeginselen van Zijn heilige wet. Dit is heiligmaking volgens de Bijbel.
Dit werk kan slechts door het geloof in Christus, door de kracht van de inwonende Geest
Gods geschieden. Paulus vermaant de gelovigen: “Werkt uw eigen zaligheid met vreze en
beven. Want het is God, die in u werkt, beide het willen en het werken, naar Zijn
welbehagen.” De Christen zal de drang van de zonde voelen, maar zal er voortdurend tegen
strijden. Het is hier, waar de hulp van Christus nodig is. Menselike zwakheid wordt met
Goddelike kracht verbonden, en het geloof roept uit: “Gode zij dank, die ons de
overwinning geeft door onze Heer Jezus Christus.” De Schrift toont duidelik aan, dat het
werk van de heiligmaking voortstrevend is. Wanneer de zondaar uit kracht van zijn bekering
vrede met God vindt door het bloed van de verzoening, dan is het Christelike leven pas
begonnen. Hij moet nu “tot de volmaaktheid voortvaren;” om op te wassen “tot de mate van
de grootte van de volheid van Christus.” De apostel Paulus zegt: “Maar één ding doe ik,
vergetende hetgeen achter is, en strekkende mij tot hetgeen v——r is, jaag ik naar het wit,
tot de prijs van de roeping Gods, die van boven is in Christus Jezus.” En Petrus stelt ons de
trappen voor, langs welke de heiligmaking van de Bijbel verkregen kan worden: “En gij, tot
hetzelve ook alle naarstigheid toebrengende, voegt bij uw geloof deugd; en bij de deugd
kennis; en bij de kennis matigheid; en bij de matigheid lijdzaamheid; en bij de lijdzaamheid
godzaligheid; en bij de godzaligheid broederlike liefde, en bij de broederlike liefde liefde
jegens allen . . . want dat doende zult ge nimmermeer struikelen.”
Wie de heiligmaking van de Bijbel bij ondervinding hebben, zullen een geest van
ootmoedigheid openbaren. Gelijk Mozes hebben ze iets aanschouwd van de ontzettende
majesteit der heiligheid, en zien hun eigen onwaardigheid in tegenstelling van de reinheid en
de verheven volmaaktheid van de Oneindige. De profeet Daniël was een voorbeeld van ware
heiliging. Zijn lange leven was een eervol dienen van Zijn Meester. Hij was “een zeer
gewenste man”1 in de hemel. Toch vereenzelvigde deze geëerde profeet zich met de
wezenlik zondigen in Israël, in plaats van er zich op te laten voorstaan, dat hij rein en heilig
was, toen hij ten behoeve van zijn volk v——r God pleitte: “Wij werpen onze smekingen
voor Uw aangezicht niet neder op onze gerechtigheden, maar op Uw barmhartigheden, die
groot zijn.” “We hebben gezondigd, we zijn Fil. 2:12, 13. 1 Kor. 15:57 ; Fil. 3:13, 14.; 2
Petrus 1:5-10. Dan. 10:11. goddeloos geweest.” Hij zegt: “Als ik nog sprak, en bad, en
beleed mijn zonde, en de zonde van mijn volk.” En toen Gods Zoon later verscheen om hem
te onderrichten, zegt Daniël: “Mijn sierlikheid werd aan mij veranderd in een verderving,
zodat ik geen kracht behield.”
Toen Job de stem des Heren hoorde in de wervelwind, riep hij uit: “Daarom verfoei ik
mij, en heb berouw in stof en as.” Het was toen Jesaja de heerlikheid des Heren zag, en de
serafs hoorde roepen: “Heilig, heilig, heilig is de Heer der heirscharen,” dat hij uitriep:
“Wee mij, want ik verga.” Paulus spreekt van zichzelf, nadat hij opgetrokken geweest was
in de derde hemel, en onuitsprekelike woorden gehoord had, die het een mens niet
329