Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Van al de grote godsdienstige bewegingen sedert de dagen van de apostelen is er niet één
meer vrij geweest van menselike onvolmaaktheid en de listen van de Satan, dan die van de
herfst van 1844. Zelfs nu nog, na verloop van vele jaren, gevoelen allen, die deelgenomen
hebben aan die beweging, en die standvastig zijn blijven staan op de waarheid, de heilige
invloed van dat gezegende werk, en getuigen, dat het van God is geweest. Bij het geroep
van: “Ziet, de Bruidegom komt; gaat uit hem te gemoet,” stonden zij, die wachtende waren,
op “en bereidden hun lampen;” ze onderzochten Gods woord met zulk een diepe
belangstelling als tevoren nooit gekend was. Engelen werden uit de hemel gezonden om hen,
die ontmoedigd waren geworden, weder op te wekken, en hen te bereiden voor de aanname
van de boodschap. Het werk stond niet gegrond op de wijsheid en geleerdheid van mensen,
maar op de kracht Gods. Het waren niet de meest begaafden, maar de eenvoudigsten en
meest toegewijden, die het eerst de roepstem hoorden en gehoorzaamden.
Boeren lieten hun oogst op het veld staan, ambachtslieden legden hun gereedschap neer,
en gingen onder tranen en toch met blijdschap uit om de waarschuwing over te brengen. Zij,
die in het eerst een leidende hand in de zaak gehad hadden, waren onder de laatsten om zich
aan deze beweging aan te sluiten. Over het algemeen sloten de kerken hun deuren voor deze
boodschap, en een groot aantal van degenen, die hem aannamen, maakte zich van hun
gemeenschap los. In de voorzienigheid Gods verbond deze aankondiging zich met de
boodschap van de tweede engel, en gaf kracht aan dat werk. De boodschap: “Ziet, de
Bruidegom komt!” was niet zozeer een zaak om over te redeneren, ofschoon het bewijs in
de Schrift duidelik en afdoend was. Er ging een drijfkracht mede gepaard, die de zielen in
beweging zette. Er bestond geen twijfel; er was geen opwerpen van vragen. Bij gelegenheid
van de zegevierende intocht van Christus in Jeruzalem stroomde al het volk,dat van ieder
deel van het land samengekomen was om het feest te vieren, naar de Olijfberg; en terwijl ze
zich bij de menigte aansloten, die Jezus begeleidde, geraakten ze onder de indruk van het
ogenblik, en hielpen om de kreet te doen zwellen: “Gezegend is Hij, die komt in de naam
des Heren!”
Evenzo gevoelden de ongelovigen, die de bijeenkomsten van de Adventisten
bezochten — sommigen uit nieuwsgierigheid, anderen alleen om te spotten — de
overtuigende kracht, die zich aan de boodschap paarde: “Ziet, de Bruidegom komt.” In die
tijd was er geloof, dat antwoord op het gebed bracht; geloof, dat zag op de vergelding des
loons. De Geest der genade daalde neer op hen, die ernstig zochten, gelijk regenbuien op de
dorstige aarde. Zij, die verwachtten om spoedig hun Verlosser van aangezicht tot aangezicht
te aanschouwen, gevoelden een plechtige vreugde, die niet uit te spreken was. De
verzachtende, overweldigende kracht van de Heilige Geest deed de harten versmelten,
terwijl Zijn zegeningen in rijke mate over de getrouwe gelovigen werden uitgestort.
Omzichtig en ernstig naderden zij, die de boodschap aangenomen hadden, de tijd,
waarop ze hoopten hun Heer te zullen ontmoeten. Iedere morgen gevoelden ze, dat het hun
eerste plicht was om zich te verzekeren van het bewijs, dat God hen aangenomen had. Hun
282