Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
naar wereldse heerlikheid, welke er hen toe gebracht had, zo hardnekkig te hangen aan de
valse leer van hun tijd, en de woorden van de Heiland over het hoffd te zien, die zo duidelik
de ware aard van Zijn koninkrijk aantoonden, en op Zijn zielsangst en dood wezen.
En deze dwalingen hadden tot gevolg de beproeving — zwaar, maar nodig — die God
over hen toeliet, om hen terecht te brengen. Ofschoon de discipelen de betekenis van hun
boodschap misverstaan hadden, en tekort waren geschoten in de verwezenliking van hun
verwachtingen, hadden ze toch de waarschuwing gepredikt, die God hun gegeven had, en de
Heer wilde hun geloof belonen, en hun gehoorzaamheid eren. Aan hen zou het werk
toevertrouwd worden om aan alle volken de eerste tijding te brengen van het heerlike
evangelie van hun verrezen Heer. En om hen op dit werk voor te bereiden, werd de
ondervinding, die hun zo bitter toescheen, over hen beschikt.
Na Zijn opstanding verscheen Jezus aan Zijn discipelen op weg naar Emmaus, en
“begonnen hebbende met Mozes en van al de profeten, legde Hij hun uit in al de Schriften,
hetgeen van Hemgeschreven was.” De harten van de discipelen werden bewogen. Hun
geloof werd weder aangewakkerd. Ze werden “wedergeboren tot een levende hoop,” zelfs
voordat Jezus zich aan hen geopenbaard had. Zijn doel was, hun verstand te verlichten, en
hun geloof te vestigen op het “vaste woord van de profetie.” Hij wilde, dat de waarheid
vaste wortel zou schieten in hun harten, niet alleen omdat die door Zijn persoonlik
getuigenis werd gestaafd, maar om het ongetwijfeld bewijs, dat door de beelden en
voorafschaduwingen van de typiese wet, en door de profetieën van het Oude Testament
gegeven werd. Het was nodig voor de volgelingen van Christus, een geloof te hebben, waar
ze rekenschap van geven konden, niet alleen in hun eigen belang, maar opdat ze de kennis
van Christus aan de wereld zouden kunnen brengen. En als de allereerste schrede in het
mededelen van deze kennis, wees Jezus Zijn discipelen op “Mozes en de profeten.” Dit was
het getuigenis, dat door de verrezen Heiland over de waarde en belangrijkheid van de
geschriften van het Oude Testament gegeven werd.
Welk een verandering werd er in de harten van de discipelen gewrocht, toen ze hun
Meester wederom in het geliefde aangezicht blikten! In vollere en hogere zin dan ooit
tevoren hadden ze “Die gevonden, van welke Mozes in de wet geschreven heeft, en de
profeten.” De onzekerheid, de zielsangst, de wanhoop maakten plaats voor volkomen
zekerheid, en een onbewolkt geloof. Was het een wonder dat ze na Zijn hemelvaart “alle tijd
in de tempel waren, lovende en dankende God?” Het volk, dat slechts kennis droeg van de
smadelike dood van de Heiland, verwachtte, op hun gelaat de uitdrukking van verdriet,
ontsteltenis en nederlaag te bespeuren; maar ze lazen er blijdschap en triomf. Welk een
voorbereiding hadden deze discipelen ontvangen voor het werk, dat v——r hen lag! Ze
waren door de bitterste beproeving heengegaan, die hun met mogelikheid had kunnen
treffen, en hadden gezien, hoe Gods woord, toen alles voor het menselik oog geheel en al
verloren had geschenen, zegevierend bewaarheid was geworden.
242