Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
en, naar ik hoop, niet terugschrikken van het te verliezen, indien God in Zijn voorzienigheid
het aldus beschikken zou.”
God verliet Zijn volk niet; Zijn Geest bleef wonen in degenen, die niet voorbarig het
licht verwierpen, dat ze ontvangen hadden, en zich aan de Advent-beweging onttrokken. In
de Brief aan de Hebreën staan er woorden van bemoediging en waarschuwing opgetekend
voor de beproefden en wachtenden in deze krisis: “Werpt dan uw vrijmoedigheid niet weg,
welke een grote vergelding des loons heeft. Want gij hebt lijdzaamheid van node; opdat ge,
de wil van God gedaan hebbende, de beloftenis moogt wegdragen. Want: Nog een zeer
weinig tijds en Hij, die te komen staat zal komen, en niet vertoeven; maar de rechtvaardige
zal uit het geloof leven; en zo iemand zich onttrekt, Mijn ziel heeft in hem geen behagen.
Maar wij zijn niet van degenen, die zich onttrekken ten verderve, maar van degenen, die
geloven tot behouding van de ziel.”
Dat deze vermaning gericht wordt tot de kerk in de laatste dagen, blijkt klaarlik uit de
woorden die de nadering van de komst des Heren aanduiden: “Want: Nog een zeer weinig
tijds, en Hij, die te komen staat, zal komen, en niet vertoeven.” En hier ligt duidelik in
opgesloten, dat er een schijnbaar uitstellen zou zijn, en het zich zou laten aanzien, alsof de
Heer vertoefde. Hetgeen ons hier geleerd wordt, is in het biezonder van toepassing op
hetgeen de Adventisten in deze tijd ondervonden. De mensen, die hier toegesproken worden,
waren in gevaar van hun geloof te laten schipbreuk lijden. Ze hadden de wil van God
gedaan door de leiding van Zijn Geest en Zijn woord te volgen; toch konden ze Zijn
bedoeling met hetgeen ze hadden doorleefd, niet verstaan, en evenmin het pad
onderscheiden, dat v— —r hen lag; en ze kwamen in de verzoeking van te twijfelen of God
hen wezenlik had geleid. Op die tijd waren de woorden van toepassing: “maar de
rechtvaardige zal uit het geloof leven.”
Toen het heldere licht van de “middernachtskreet” op hun pad had geschenen, en ze de
zegelen van de profetieën hadden zien afnemen, en acht gegeven hadden op de zich snel
vervullende tekenen, die het naderen van de wederkomst van Christus vermeldden, hadden
ze als het ware als zienden gewandeld. Maar nu, ternedergedrukt door teleurgestelde
verwachtingen, konden ze alleen blijven staan door het geloof in God en Zijn woord. De
spottende wereld zei: “Ge zijt bedrogen geworden. Geeft uw geloof op, en zegt, dat de
Advent-beweging uit de duivel was.” Maar Gods woord verklaarde: “Indien iemand zich
onttrekt, Mijn ziel heeft in hem geen behagen.” Hun geloof nu op te geven, en de kracht van
de Heilige Geest, die in de boodschap werkzaam was geweest, te ontkennen, zou betekend
hebben, terug te keren tot het verderf. Ze werden bemoedigd om standvastig te zijn door de
woorden van Paulus: “Werpt dan uw vrijmoedigheid niet weg.” “Want ge hebt lijdzaamheid
van node.” “Want nog een zeer weinig tijds en Hij, die te komen staat zal komen, en niet
vertoeven.” Het enige veilige pad was voor hen, het licht, dat ze reeds van God ontvangen
hadden, op prijs te stellen, zich vast te klemmen aan Zijn beloften, voort te gaan met de
Schriften te onderzoeken, en geduldig te wachten op en uit te zien naar verder licht.
286