Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
zijn brieven zoveel over de liefde zegt, aarzelt hij toch niet om het ware karakter te
openbaren van die klasse van mensen, welke beweert geheiligd te zijn, terwijl ze in
overtreding van Gods wet leven.
“Die daar zegt: Ik ken Hem, en Zijn geboden niet bewaart, die is een leugenaar, en in
die is de waarheid niet; maar zo wie Zijn woord bewaart, in die is waarlik de liefde Gods
volmaakt geworden.” Hier is de toetssteen van iedere belijdenis. We kunnen niemand
heiligheid toezeggen zonder hem in aanraking te brengen met de enige standaard van
heiligheid, welke God in hemel en op aarde heeft. Indien de mensen het gewicht van de
zedewet niet gevoelen, indien ze iets van Gods voorschriften afdoen en die licht opnemen,
indien ze één van deze minste geboden zullen breken, en de mensen alzo zullen leren, zo
zullen ze in het oog des Hemels niet geacht worden, en we kunnen er ons van overtuigd
houden, dat hun beweringen zonder grond zijn. En te zeggen, dat men zonder zonde is, is op
zichzelf al een bewijs, dat hij, die zulks beweert, verre van heilig is. Het is omdat hij geen
waar begrip heeft van de oneindige reinheid en heiligheid Gods, of van wat zij, die in
overeenstemming met Zijn karakter wensen te komen, moeten worden ; omdat hij geen waar
begrip heeft van de reinheid en de verheven liefelikheid van Jezus, en van de boosheid en
het kwaad van de zonde, dat de mens zichzelf als heilig kan beschouwen. Hoe groter de
afstand tussen hem en Christus is, en hoe gebrekkiger zijn opvatting van het Goddelik
karakter en de vereisten daarvan zijn, des te rechtvaardiger schijnt hij in zijn eigen ogen.
De heiligmaking, die in de Schrift aan het licht wordt gebracht, omvat het gehele
wezen,— geest, ziel, en lichaam. Paulus bad voor de Thessalonicensen, dat hun “gehele
geest, en ziel, en lichaam onberispelik bewaard mocht worden in de toekomst (tot de
wederkomst) van onze Heer Jezus Christus.” Dan weder schrijft hij aan de gelovigen: “Ik
bid u dan, broeders! door de ontfermingen Gods, dat ge uw lichamen stelt tot een levende,
heilige en Gode welbehagelike offerande.” Ten tijde van het oude Israël werd iedere gave,
die Gode ten offer gebracht werd, zorgvuldig onderzocht. Indien er één gebrek werd ontdekt
aan het dier, dat aangeboden werd, zo werd het geweigerd; want God had bevolen, dat de
gave “volkomen” moest zijn. Zo ook wordt er van de Christenen verlangd, dat ze hun
lichamen zullen stellen “tot een levende, heilige en Gode welbehagelike offerande.” Ten
einde dit te kunnen doen, moeten al hun vermogens zo goed mo gelik in orde gehouden
worden. Iedere gewoonte, die de lichaamsof geesteskracht verzwakt, maakt de mens
ongeschikt voor de dienst van Zijn Schepper 1 Joh. 2:4, 5. 1 Thess. 5:23. Rom. 12:1.. En zal
God genoegen nemen met iets minder dan het beste, dat we Hem kunnen aanbieden?
Christus zegt: “Gij zult liefhebben de Heer, uw God, met geheel uw hart.” Diegenen, welke
God met hun gehele hart liefhebben, zullen er naar verlangen, Hem met hun leven op de
best mogelike wijze te dienen, en voortdurend trachten om alle krachten van hun bestaan in
overeenstemming te brengen met de voorschriften, die hun geschiktheid om Zijn wil te doen
zullen verhogen. Ze zullen de gave, die ze hun hemelse Vader aanbieden, niet verzwakken
of verontreinigen door toe te geven aan lust of hartstocht.
331