Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Een plechtige eed tot uitdelging van de ketterij werd in de grote kathedraal afgelegd,
waar bijna drie eeuwen later de “Godin der Rede” zou gekroond worden door een volk, dat
de levende God had vergeten. Opnieuw vormde de optocht zich, en maakten de
vertegenwoordigers van Frankrijk een aanvang met het werk, dat ze gezworen hadden te
zullen doen. “Op korte afstanden waren er schavotten opgericht, waarop zekere Protestantse
Christenen levend verbrand zouden worden ; en het was z— ingericht, dat de stapel
aangestoken zou worden bij de nadering van de koning, en dat de optocht zou stilhouden om
de voltrekking van het vonnis te zien.” De biezonderheden van de martelingen, die deze
getuigen voor Christus ondergingen, zijn te vreselik om te noemen; toch was er aan de zijde
van de slachtoffers niets dan standvastigheid. Een van hen antwoordde, toen men er op
aandrong, dat hij zou herroepen: “Ik geloof alleen in wat de profeten en apostelen vroeger
gepredikt hebben, en waarin al de heiligen hebben geloofd. Mijn geloof staat z— vast op
God gebouwd, dat het alle macht van de hel weerstand kan bieden.”
Keer op keer maakte de optocht halt bij de plaatsen der marteling. Na hun uitgangspunt
aan het paleis van de koning bereikt te hebben, verstrooide de menigte zich, en trokken zieh
de koning en de prelaten terug, zeer voldaan over de verrichtingen van de dag, en zich
gelukwensende, dat het nu begonnen werk zou voortgezet worden tot volkomen vernietiging
van de ketterij. Het evangelie des vredes, dat Frankrijk verworpen had, zou maar al te zeker
uitgeroeid worden, en vreselik zouden de gevolgen zijn. Op de 21ste Januarie 1793, juist
twee honderd acht en vijftig jaren van de dag af, dat Frankrijk geheel en al tot de vervolging
van de hervormers besloot, trok er een andere optocht met een zeer verschillend doel door
de straten van Parijs. “Wederom was de koning de hoofdfiguur; wederom was er rumoer en
geschreeuw; wederom werd de kreet om meer slachtoffers gehoord; wederom waren er
zwarte schavotten; en wederom werden de gebeurtenissen van de dag met ijselike
terechtstelllingen besloten: Lodewijk XVI., worstelende met zijn bewaarders en beulen,
werd naar het blok gesleept, en daar met geweld vastgehouden, tot de bijl gevallen was, en
zijn afgehouwen hoofd over het schavot rolde.” Ook was de koning niet het enige
slachtoffer; dicht bij diezelfde plaats kwamen twee duizend acht honderd mensen door de
guillotine gedurende de bloedige dagen van het Schrikbewind om het leven.
De Hervorming had de wereld een open Bijbel geschonken, de voorschriften van Gods
wet blootgelegd, en zijn eisen bij het volk bepleit. Oneindige Liefde had aan de mensen de
rechten en grondregels des hemels ontvouwd. God had gezegd : “Behoudt ze dan, en doet ze:
want dat zal uw wijsheid en uw verstand zijn voor de ogen van de volken, die al deze
inzettingen horen zullen, en zeggen: Dit grote volk alleen is een groot en verstandig volk.”
Toen Frankrijk de gift des hemels verwierp, zaaide het het zaad van regeringloosheid en
ondergang: en de onvermijdelike uitwerking van oorzaak en gevolg leidde tot de Revolutie
en het Schrikbewind.
Lang v——r de vervolging, die door de plakkaten veroorzaakt was, had zich de
stoutmoedige en vurige Farel ge-dwongen gezien, uit zijn geboorteland te vluchten. Hij
158