Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
nog vol verlangen om vrucht te vinden, in eigen persoon naar Zijn wijngaard, ten einde te
zien, of Hij hem misschien nog voor ondergang zou kunnen bewaren. Hij groef om Zijn
wijnstok; Hij snoeide en verzorgde hem. Hij was onvermoeid in Zijn pogingen om deze
wijnstok, die Hijzelf geplant had, te redden.
Drie jaren lang was de Heer van licht en heerlikheid onder Zijn volk in- en uitgegaan.
“Hij ging het land door goed doende”, “genezende allen, die van de duivel overweldigd
waren”, helende de gebrokenen van hart, aan de gebondenen opening van de gevangenis
uitroepende, blinden het gezicht terug gevende, kreupelen in staat stellende om te wandelen
en doven om te horen, melaatsen reinigende, doden opwekkende, en aan de armen het
evangelie verkondigende. Tot alle klassen zonder onderscheid werd de genadige roepstem
gericht: “Komt herwaarts tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.”
Ofschoon Hem kwaad voor goed vergolden werd, en haat voor Zijn liefde,5 volhardde
Hij standvastig in Zijn zending van barmhartigheid. Zij, die Zijn genade zochten, werden
nooit teruggewezen. Als een zwerveling zonder tehuis, met smaad en armoede tot Zijn
dageliks deel, leefde Hij slechts om te voorzien in de behoeften van de mensen, hun lijden te
verzachten, en met hen te pleiten, dat zij de gift van het eeuwige leven zouden aannemen.
De golven van genade,] welke op deze hardnekkige harten afsloegen, rolden terug met een
nog sterker vloed van medelijdende, onuitsprekelike liefde. Maar Israël had zich af gekeerd
van zijn beste vriend en enige helper. Het pleiten van Zijn liefde was veracht geworden; Zijn
raadgevingen waren verworpen, Zijn waarschuwingen bespot.
De ure van hoop en genade was snel aan het voorbijgaan; de beker van Gods lang
weerhouden toorn was bijna vol. De wolken, die zich gedurende eeuwen van afval en
opstand hadden samengepakt, waren nu zwart van onheilen, en stonden weldra los te breken
over een schuldig volk; en Hij, die alleen in staat was, hen te redden van hun naderende
ondergang, was door hen miskend, mishandeld, verworpen, en zou spoedig gekruisigd
worden. Wanneer Christus op het kruis van Golgotha zou hangen, zou Israëls tijdperk als
een van God begunstigd en gezegend volk ten einde zijn. Het verlies van één enkele ziel is
een onheil, dat van oneindig meer belang is dan de winst en de schatten van een wereld;
maar toen Christus op Jeruzalem neerblikte, zag Hij het doodvonnis van een gehele stad en
een geheel volk v——r zich; die stad, dat volk, die eens Gods uitverkorenen geweest waren,
en Zijn biezondere schat.
Profeten hadden geweend over Israëls afval, en de vrese- like verwoestingen, waarmede
het bezocht werd om zijn zonden. Jeremia wenste, dat zijn ogen een sprinkader van tranen
waren, dat hij dag en nacht de verslagenen van de dochter van zijn volk kon bewenen, en de
kudde des Heren, die gevankelik was weggevoerd. Hoe groot moest dan de droefheid zijn
van Hem, wiens profetiese blik geen jaren maar eeuwen overzag! Hij zag de verwoestende
engel met het zwaard opgeheven tegen de stad, die zo lang Jehova’s woonplaats was
geweest. Van de top van de Olijfberg, dezelfde plaats, die later door Titus en zijn leger werd
8