Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
mensen betwijfelden het recht van hun leraren, om de besliste verklaring van Jehova “de
zevende dag is de Sabbat des Heren uws Gods” ter zijde te stellen ten einde de dag van de
zon te heiligen. Om het gemis aan bewijs in de Bijbel goed te maken, waren er andere
toevluchten nodig. Een ijverig voorstander van de Zondag, die tegen het einde van de
twaalfde eeuw de kerken van Engeland bezocht, werd door getrouwe getuigen voor de
waarheid tegengestaan; en zijn pogingen waren z— vruchteloos, dat hij enige tijd het land
verliet, en op middelen peinsde om zijn leer kracht bij te zetten.
Toen hij terugkeerde, was het ontbrekende verschaft, en het werk, dat hij daarna deed,
gelukte hem beter. Hij bracht een geschrift met zich mede, dat van God-zelf gezegd werd te
komen, en het vereiste gebod voor het houden van de Zondag bevatte, met vreselike
bedreigingen om de onge- hoorzamen schrik aan te jagen. Dit kostbare dokument — een
even laag namaaksel als de instelling, die het moest ondersteunen — werd gezegd uit de
hemel gevallen, en te Jeruzalem gevonden te zijn, en wel op het altaar van de heilige
Simeon, op Golgotha. Maar in werkelikheid was het pauselik paleis te Rome de bron,
waaruit het voortkwam. Bedriegerijen en vervalsingen om de macht en de bloei van de kerk
te bevorderen, zijn te allen tijde door de pauselike priesterschap gewettigd.
Het geschrift verbood alle werk van de negende ure, d. i. drie uur, op Zaterdag namiddag,
tot zonsopgang op Maandag; en het gezag ervan werd verklaard door vele wondertekenen
bevestigd te zijn. Er werd gezegd, dat personen, die na het vastgestelde uur gewerkt hadden,
door verlamming getroffen waren. Een molenaar, die geprobeerd had zijn koren te malen,
had een stroom bloed zien vloeien in plaats van meel, en het molenrad was gaan stilstaan,
hoewel er een sterke stroom water was. Een vrouw, die deeg in de oven had gezet, vond het
ongebakken, toen ze het er uit nam, ofschoon de oven zeer heet was. Een andere, die op het
negende uur het deeg klaar had om te bakken, maar die besloot het tot Maandag te laten
overstaan,bevond de volgende dag,dat het in broden veranderd, en door Goddelike kracht
gebakken was. Een man, die na de negende ure op Zaterdag brood had gebakken, zag er
bloed uit komen, toen hij het de volgende morgen brak. Door dergelijke bespot- telike en
bijgelovige verdichtselen trachtten de voorstanders van de Zondag de heiligheid ervan vast
te stellen.
In Schotland, evenals in Engeland, werd er groter ontzag voor de Zondag bewerkt door
er een deel van de oude Sabbat aan te verbinden. Maar de tijd, die men eiste, dat hij gevierd
zou worden, was verschillend. Een edikt van de koning van Schotland verklaarde, dat
“Zaterdag, van twaalf uur op de middag af, heilig gerekend moest worden,” en dat niemand,
van die tijd af tot Maandagmorgen toe, zich bezig mocht houden met wereldse zaken. Doch
niettegenstaande al de pogingen, om de heiligheid van de Zondag vast te stellen, erkenden
de pausgezinden zelven in het openbaar het Goddelik gezag van de Sabbat, en de menselike
oorsprong van de instelling, die zijn plaats had ingenomen. In de zestiende eeuw verklaarde
een pau- selik koncilie duidelik: “Laat alle Christenen eraan denken, dat de zevende dag
door God geheiligd is, en aangenomen en gehouden niet alleen door de Joden, maar door
405