Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Jezus verklaarde aan de luisterende discipelen de oordelen, die het afvallige Israël treffen
zouden, en in het biezonder de straffende wraak, die over hen zou komen wegens hun
verwerping en kruisiging van de Messias. Onmiskenbare tekenen zouden de vreselike
vervulling voorafgaan. Het gevreesde uur zou plotseling en snellik komen. En de
Zaligmaker waarschuwde Zijn volgelingen: “Wanneer gij dan zult zien de gruwel van de
verwoesting, waarvan gesproken is door Daniël, de profeet, staande in de heilige plaats (die
het leest, die merke daarop), dat alsdan, die in Judea zijn, vlieden op de bergen.” Wanneer
de afgodiese standaards van de Romeinen geplant zouden worden op de heilige grond, die
zich over enige afstand buiten de stadsmuren uitstrekte, dan moesten de volgelingen van
Christus veiligheid zoeken in de vlucht. Wanneer het waarschuwende teken gezien zou
worden, moesten zij, die wensten te ontkomen, niet vertoeven. Door het land van Judea,
zowel als binnen Jeruzalem zelf, moest het teken tot ontvluchting onmiddellik gehoorzaamd
worden. Hij, die op het dak was, moest niet afkomen in zijn huis, zelfs niet om zijn meest
gewaardeerde schatten te redden. Zij, die in de velden of wijngaarden werkten, moesten zich
niet ophouden om terug te gaan en hun opperkleed te halen, dat ze afgelegd hadden, terwijl
zij in de hitte des daags arbeidden. Ze moesten geen ogenblik verzuimen, ten einde te
ontvlieden aan de algemene verwoesting.
Gedurende de regering van Herodus was Jeruzalem niet alleen zeer verfraaid geworden,
maar door de oprichting van torens, muren en vestingen, die de natuurlike sterkte van de
ligging ervan nog verhoogden, was het zo goed als onneembaar gemaakt. Wie te dier tijd de
verwoesting ervan openlik zou hebben voorspeld, zou als Noach in zijn tijd een onzinnige
rustverstoorder genoemd zijn. Maar Christus had gezegd: “De hemel en de aarde zullen
voorbijgaan, maar Mijn woorden zullen geenszins voorbijgaan.” Ten gevolge van haar
zonden was de wraak over Jeruzalem uitgesproken, en hardnekkig ongeloof maakte haar val
gewis.
De Heer had door de profeet Micha verklaard: “Hoort nu dit, gij hoofden van het huis
Jakobs, en gij oversten van het huis Israëls, die van het gericht een gruwel hebt, en al wat
recht is verkeert, bouwende Zion met bloed, en Jeruzalem met onrecht. Haar hoofden
rechten om geschenken, en haar priesters leren om loon, en haar profeten waarzeggen om
geld; nog steunen zij op de Heer, zeggende: Is de Heer niet in het midden van ons? ons zal
geen kwaad overkomen.” Deze woorden geven een getrouwe beschrijving van de bedorven
en eigengerechtige inwoners van Jeruzalem. Bewerende de voorschriften Gods stipt na te
komen, overtraden ze al de beginselen ervan. Ze haatten Christus, omdat Zijn reinheid en
heiligheid hun goddeloosheid aan het licht bracht; en beschuldigden Hem van de oorzaak te
zijn van ai de onheilen, die hen troffen ten gevolge van hun zonden. Ofschoon ze wisten, dat
Hij zondeloos was, verklaarden ze, dat Zijn dood noodzakelik was voor hun veiligheid als
een volk. “Indien wij Hem alzo laten geworden”, zeiden de Joodse leiders, “zij zullen allen
in Hem geloven, en de Romeinen zullen komen, en wegnemen beide onze plaats en volk.”
Als Christus werd opgeofferd, konden ze wellicht weer een sterk, eendrachtig volk worden.
12