Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
niet altijd samen, maar ontmoetten elkander dikwels tot gebed en beraadslaging, en
versterkten elkander op die wijze in het geloof.
Bekendstelling van het doel van hun zending zou dat doel verijdeld hebben; vandaar dat
ze het ware karakter zorgvuldig verborgen. Iedere prediker kende het een of andere ambacht,
en de zendelingen zetten hun arbeid voort, zich schuilend achter een aards beroep.
Gewoonlik kozen ze dat van handelaar, of reizend koopman. “Ze hadden bij zich
zijdestoffen, juwelen en andere artikelen, welke in die tijd niet gemakkelik verkrijgbaar
waren dan op vergelegen markten, en werden als kooplieden verwelkomd, waar ze als
zendelingen afgewezen zouden zijn geworden.” Voortdurend zagen ze op tot God om
wijsheid, ten einde de aandacht te kunnen bepalen op schatten, kostbaarder dan goud of
juwelen. Ze droegen heimelik gehele of gedeeltelike afschriften van de Bijbel bij zich, en
waar zich ook maar een gelegenheid aanbood, wezen ze hun klanten op die manuskripten.
Dikwels ontstond op die wijze lust om Gods Woord te lezen, en werd er gaarne een gedeelte
van achtergelaten bij degenen, die begerig waren het te ontvangen.
Het werk van deze zendelingen begon in de vlakten en valleien aan de voet van hun
eigen bergen, maar strekte zich tot ver buiten die grenzen uit. Barrevoets en met grove
klederen, door het reizen bemorst, gelijk die van hun Meester waren, trokken ze grote steden
door, en drongen vergelegen landen binnen. Overal strooiden ze het kostbare zaad. Op hun
spoor verrezen kerken, en het bloed van martelaren getuigde voor de waarheid. De dag des
Heren zal een rijke oogst doen zien van zielen, ingebracht door de arbeid van die trouwe
mannen. Bedekt en in het verborgen maakte Gods Woord zich baan door de Christenheid
heen, en werd in de huizen en harten van de mensen met blijdschap ontvangen.
Voor de Waldenzen waren de Schriften niet slechts het verhaal van Gods leidingen met
de mensen in het verleden, en een openbaring van de verantwoordelikheden en
verplichtingen van het te genwoordige, maar eveneens een ontvouwing van de gevaren en
heerlikheid van de toekomst. Ze geloofden, dat het einde van alle dingen niet ver in het
verschiet was; en terwijl ze biddend en met tranen de Bijbel onderzochten, kwamen ze te
dieper onder de indruk van zijn kostbare uitspraken, en van hun plicht om de zaligmakende
waarheid aan anderen bekend te maken. Ze zagen het heilsplan duidelik op de heilige
bladzijden opengelegd, en vonden troost, hoop, en vrede in het geloof in Jezus. Terwijl het
licht hun verstand verlichtte en hun harten verblijdde, verlangden ze, de stralen ervan op
degenen te laten schijnen, die in de duisternis van de pauselike dwalingen verkeerden.
Ze zagen, hoe grote scharen onder de leiding van paus en priesters tevergeefs trachtten,
vergiffenis te erlangen door hun lichamen te pijnigen voor de zonden van hun zielen. Daar
hen geleerd was, op hun goede werken te vertrouwen, als zouden die hen kunnen redden,
zagen ze immer op zichzelven, peinsden over hun zondige staat, meenden zich blootgesteld
aan de toorn Gods, en kwelden hun ziel en lichaam, doch vonden geen baat. Aldus werden
de nauwgezette zielen door de leerstellingen van Rome in banden gehouden. Duizenden
44