Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
de letters, eenmaal door de vinger Gods geschreven, nu in grote mate door de zonde
onleesbaar zijn gemaakt, toch kunnen ze niet geheel en al uitgewist worden, zo lang wij
enige wetenschap hebben van goed en kwaad. Ieder deel van deze wet moet voor het ganse
mensdom en in alle eeuwen van kracht blijven, als niet afhankelik van tijd of plaats, of
andere wisselvallige om-standigheden, maar van de natuur Gods en de natuur van de mens,
en hun onveranderlike verhouding tot elkander.
‘Ik ben niet gekomen om te ontbinden, maar te vervullen.’ . Zonder twijfel is, wat Hij
hier bedoelt (in overeenstemming met al wat voorafgaat en al wat volgt) : — Ik ben
gekomen, om de wet in zijn volheid vast te stellen, ten spijte van al het vernis van de
mensen; Ik ben gekomen, om wat er tevoren duister en verborgen in was, helder en klaar
aan het licht te brengen; Ik ben gekomen, om de ware en volle betekenis van ieder deel
ervan te verklaren; om aan te tonen de lengte en breedte, de gehele uitgebreidheid van ieder
gebod, dat erin is vervat, en de hoogte en diepte, de onbegrijpelike reinheid en geestelikheid
van al zijn vertakkingen.”
Wesley verklaarde dat de wet en het evangelie volkomen overeenstemmen. “Er bestaat
derhalve het nauwste verband, ‘ dat men zich kan indenken, tussen de wet en het evangelie.
Aan de ene kant wijkt de wet gedurig terug voor, en wijst ons heen op het evangelie; aan de
andere kant leidt het evangelie ons gedurig tot een nauwgezetter vervulling van de wet. De
wet, bij voorbeeld, eist van ons, dat we God zullen beminnen, de naaste liefhebben,
zachtmoedig, nederig, of heilig zijn. We gevoelen ons tot deze dingen onbekwaam; ja, dat
het ‘voor de mens onmogelik is;’ maar we zien een belofte Gods, dat Hij ons de liefde geven,
en ons nederig, zachtmoedig en heilig maken zal; we grijpen dit evangelie, die blijde
boodschap, aan; het geschiedt aan ons naar ons geloof; en ‘de rechtvaardigheid van de wet
wordt aan ons vervuld’ door het geloof, hetwelk in Christus Jezus is. . . .
“In de hoogste rangen van de vijanden van het evangelie van Christus,” zei Wesley, “zijn
degenen, die openlik en onverholen ‘de wet zelf oordelen,’ en ‘kwaad spreken van de wet’;
die de mensen leren, niet alleen één, hetzij het grootste of het kleinste gebod, maar al de
geboden tegelijk te breken (d. i. te verwateren, los te maken, de verplichtingen ervan te
ontknopen). . . . De meest bevreemdende omstandigheid van alle, die met deze sterke
verbijstering samengaan, is, dat zij, die er zich door laten overmeesteren, werkelik geloven,
dat ze Christus eren door Zijn wet omver te werpen, en dat ze Zijn ambt verheerliken,
terwijl Zijn leer door hen te niet wordt gedaan! Ja, ze eren Hem juist gelijk Judas het deed,
toen Hij zei: ‘Wees gegroet, Rabbi!’ en Hem kuste. En met evenveel recht kan Hij tot elkeen
van hen zeggen: ‘Verraadt gij de Zoon des mensen met een kus?’ Het is niet anders dan
Hem met een kus verraden, om over Zijn bloed te spreken, en Zijn kroon weg te nemen; een
deel van Zijn wet in het vuur te werpen, onder voorwendsel van Zijn evangelie te
bevorderen. Noch ook kan iemand deze beschuldiging ontgaan, die het geloof predikt op
zulk een wijze, dat enig gedeelte van de plicht der gehoorzaamheid daardoor direkt of
182