Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
blijven van de moeite van de levenden, getuigen te zijn van de zonden, die hun eigen
dierbaren bedrijven, en hen al de verdrietelikheden, teleurstellingen en angsten van het leven
te zien doorstaan? Hoeveel van de zaligheid des hemels zou er genoten worden door
degenen, die om hun vrienden op aarde rondzweven? En hoe schrik- kelik tegenstrijdig is
het geloof, dat zodra de adem het lichaam verlaat, de ziel van de onbekeerde naar de helse
vlammen verwezen wordt! In welk een afgrond van angst moeten diegenen gedompeld
worden, die hun vrienden onvoorbereid ten grave zien dalen, een eeuwigheid van zonde en
smart tegemoet! Velen zijn er, welke deze folterende gedachte tot waanzin gedreven heeft.
Wat zegt de Schrift aangaande deze dingen? David verklaart, dat de mens in de dood
geen bewustzijn heeft. “Zijn geest gaat uit; hij keert weder tot zijn aarde, te diezelfde dage
vergaan zijn aanslagen (gedachten).” Salomo geeft hetzelfde getuigenis: “De levenden
weten, dat ze sterven zullen, maar de doden weten niet met al.” “Ook is alrede hun liefde,
ook hun haat, ook hun nijdigheid vergaan ; en ze hebben geen deel meer in deze eeuw in
alles, wat onder de zon geschiedt.” “Er is geen werk, noch verzinning, noch wetenschap,
noch wijsheid in het graf, daar gij henengaat.”
Toen Hiskia’s leven vijftien jaren verlengd was als antwoord op zijn gebed, bracht de
dankbare koning Gode een dankoffer voor Zijn grote barmhartigheid. In dit lied spreekt hij
de reden uit, waarom hij zich alzo verheugt: “Het graf zal U niet loven, de dood zal U niet
prijzen; die in de kuil nederdalen, zullen op Uw waarheid niet hopen. De levende, de
levende, die zal U loven, gelijk ik heden doe.” De godgeleerdheid, die algemeen bijval vindt,
plaatst de rechtvaardige doden in de hemel, ingegaan tot de gelukzaligheid, en God met
onsterfelike tong lovende; doch Hiskia kon geen zodanig heerlik vooruitzicht in de dood
ontwaren. Met zijn woorden stemt het getuigenis van de psalmist overeen: “In de dood is
van U geen gedachtenis; wie zal U loven in het graf?” “De doden zullen de Heer niet prijzen,
noch die in de stilte nedergedaald zijn.”
Petrus verklaarde op de Pinksterdag, dat de patriarch David “beide gestorven is en
begraven, en zijn graf is onder ons tot op deze dag.” “Want David is niet opgevaren in de
hemelen.” Het feit, dat David in het graf vertoeft tot de dag van de opstanding, bewijst, dat
de rechtvaardigen niet bij de dood naar de hemel gaan. Het is alleen door de opstanding, en
krachtens het feit, dat Christus is opgestaan, dat David ten laatste aan de rechterhand Gods
zitten kan.
En Paulus zegt: “Indien de doden niet opgewekt worden, zo is ook Christus niet
opgewekt. En indien Christus niet opgewekt is, zo is ook uw geloof tevergeefs, zo zijt ge
nog in uw zonden. Zo zijn dan ook verloren, die in Christus ontslapen zijn.” Indien de
rechtvaardigen vier duizend jaren lang onmiddellik bij de dood-naar de hemel waren gegaan,
hoe zou Paulus hebben kunnen zeggen, dat, indien er geen opstanding was, “degenen
verloren zijn, die in Christus zijn ontslapen?” Er zou dan toch geen opstanding nodig wezen.
Tyndale, de martelaar, sprekende over de staat van de doden, verklaarde: “Ik belijd openlik,
383