Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
overeenstemmende vermindering van werkelik geestelik leven opgemerkt; maar in dit jaar
verschenen er tekenen van een plotselinge en opmerkelike afval in bijna al de kerken van
het land. Terwijl niemand in staat scheen te zijn om de oorzaak hiervan aan te geven, werd
het feit zelf overal opgemerkt en besproken, zowel door de pers als van de kansel.
Op een vergadering van de kerkeraad van Philadelphia zei de heer Barnes, schrijver van
de bijbelverklaring, die zo algemeen gebruikt wordt, en predikant van een van de
voornaamste kerken in die stad: “dat hij twintig jaren lang het ambt bediend had, en nog
nooit tot op de laatste avonds- maaltijd dat sakrament had uitgedeeld, zonder dat de opname
van een groter of kleiner aantal nieuwe leden daarmede gepaard was gegaan. Maar nu waren
er geen opwekkingen, geen bekeringen; nu was er weinig blijkbare groei in genade onder
lien die belijden, en niemand zocht hem in zijn studeerkamer op om over de redding van
zijn ziel te spreken. Met de vooruitgang in zaken, en de betere vooruitzichten van handel en
fabriekswezen, was er een toename van wereldsgezindheid gekomen. Dat was de toestand
van alle kerkgenootschappen.”
In de maand Februarie van hetzelfde jaar zei Professor Finney van het Oberlin College:
“Wij hebben het feit onder onze aandacht gehad, dat de Protestantse kerken van ons land als
zodanig over het algemeen òf onverschillig òf vijandig gezind zijn tegen al de zedelike
hervormingen van onze eeuw. Er zijn gedeeltelike uitzonderingen, doch niet genoeg om het
feit anders dan algemeen te doen zijn. We hebben ook een ander bevestigend feit,— de bijna
algemene afwezigheid van een opwekkende invloed in de kerken. Geestelike
onverschilligheid heerst bijna overal, en is ont-zettend diep geworteld; hier getuigt de
godsdienstige pers van het gehele land van. ... De leden van de kerk beginnen voor een groot
deel aan de mode verslaafd te geraken, —gaan hand aan hand met de goddelozen door
deelname aan partijen, dansen en feestelikheden, enz. . . . Maar we behoeven over dit
pijnlike onderwerp niet verder uit te weiden. Het zij genoeg, dat er altijd meer en
gewichtiger bewijzen komen, die aantonen, dat de kerken over het alge- meen treurig aan
het ontaarden zijn. Ze zijn zeer ver van de Heer afgedwaald, en Hij heeft zich aan hen
onttrokken.”
En een schrijver in de Religious Telescope getuigt: “We zijn nooit van zulk een
algemene achteruitgang in de godsdienst getuige geweest, als die op het ogenblik bestaat.
Waarlik, de kerk behoorde te ontwaken, en naar de oorzaak van deze droevige toestand te
zoeken; want iedereen, die Zion liefheeft, moet het met leedwezen aanzien. Wanneer we ons
herinneren, hoe weinig gevallen er zijn van ware bekering, en hoe zelden die voorkomen, en
de schier onverge- lijkelike onboetvaardigheid en hardheid van de zondaren, roepen we
bijna onwillekeurig uit: ‘Heeft God vergeten genadig te zijn? of, Is de deur van de genade
gesloten?’” Er bestaat nimmer zulk een toestand, zonder dat de oorzaak ervan in de kerk zelf
ligt. De geestelike duisternis, die volken, kerken en personen omhult, is niet te wijten aan
een willekeurig terugtrekken van de hulp van de Goddelike genade aan Gods kant, maar aan
verontachtzaming of verwerping van Goddelik licht aan de zijde van de mensen. Een
262