Van Monarchie tot Anarchie
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Van</strong> <strong>Monarchie</strong> <strong>tot</strong> <strong>Anarchie</strong><br />
zwakheid en onwaardigheid belijdt, en toch op de genade vertrouwt van een God, die Zijn<br />
verbond gestand doet.<br />
“Hij gedroeg zich vorstelik tegen de Engel en overmocht hem.” Door vernedering,<br />
berouw en overgave van zichzelf overwon deze zondige, dwalende sterveling de Majesteit<br />
des hemels. Met bevende hand had hij de beloften Gods aangegrepen, en het hart van<br />
Oneindige Liefde kon het pleiten van de zondaar niet afwijzen. Als een bewijs van zijn<br />
overwinning, en <strong>tot</strong> aanmoediging van anderen, om zijn voorbeeld na te volgen, werd zijn<br />
naam veranderd van een, die hem aan zijn zonde herinnerde, in een, die aan zijn zegepraal<br />
liet denken. En het feit, dat Jakob bij God overmacht had, was een verzekering, dat hij ook<br />
tegen de mens bestand zou zijn. Hij vreesde niet langer voor de toorn van zijn broeder, want<br />
de Heer was zijn bescherming.<br />
Satan had Jakob voor de engelen Gods beschuldigd, en het recht geëist om hem te<br />
vernietigen wegens zijn zonde; hij had Ezau aangepord om tegen hem op te trekken; en<br />
gedurende die lange nacht van strijd trachtte Satan de patriarch onder het gevoel van zijn<br />
schuld te houden, ten einde hem te ontmoedigen en zijn steunen op God te verijdelen. Jakob<br />
werd bijna <strong>tot</strong> wanhoop gedreven; doch hij wist, dat hij zonder hulp van Boven moest<br />
vergaan. Hij had zich in oprechtheid van zijn grote zonde bekeerd, en deed een beroep op<br />
Gods genade. Hij wilde zich niet van zijn doel laten afbrengen, doch hield de Engel vast, en<br />
liet niet af te bidden met ernstige, hartverscheurende kreten, <strong>tot</strong>dat hij overwon.<br />
Evenals Satan Ezau aanzette, om tegen Jakob op te trekken, zo zal hij de goddelozen<br />
aanporren, om Gods volk in de tijd van benauwdheid te verdelgen. En evenals hij Jakob<br />
beschuldigde, zal hij zijn beschuldigingen inbrengen tegen Gods volk. Hij telt de mensen<br />
van deze wereld als zijn onderdanen; doch het kleine getal van degenen, die de geboden<br />
Gods bewaren, wederstaat zijn opperheerschappij. Kon hij hen van de aarde verdoen, zijn<br />
overwinning zou volkomen zijn. Hij ziet hen door heilige engelen beschermd, en leidt<br />
daaruit af, dat hun zonden vergeven zijn; doch hij weet niet, dat hun zaken in het heiligdom<br />
daarboven zijn beslist. Hij bezit een nauwkeurige kennis van de zonden, waartoe hij hen<br />
heeft verleid, en legt die aan God voor in het overdrevenste licht, dit volk voorstellende,<br />
alsof ze het verlies van Gods gunst evenzeer verdiend hebben als hijzelf. Hij verklaart, dat<br />
de Heer in rechtvaardigheid hun zonden niet kan vergeven, en toch hem en zijn engelen<br />
verdelgen. Hij maakt aanspraak op hen als zijn prooi, en eist, dat ze in zijn handen zullen<br />
worden overgegeven om vernietigd te worden.<br />
Terwijl Satan het volk van God beschuldigt van wege hun zonden, laat de Heer hem toe,<br />
hen <strong>tot</strong> het uiterste te beproeven. Hun vertrouwen op God, hun geloof en standvastigheid<br />
zullen zwaar beproefd worden. Terwijl ze in gedachte het verleden nagaan, ontzinkt hun de<br />
hoop; want in hun gehele leven zien ze slechts weinig dat goed is. Ze zijn zich ten volle van<br />
hun zwakheid en onwaardigheid bewust. Satan tracht hen met de gedachte te verschrikken,<br />
dat hun zaak hopeloos staat, en de smet van hun verontreiniging nooit uitgewist zal worden.<br />
436
Change language