Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
aan de voorschriften ervan, daar degenen, die God tot zaligheid verkoren had, “door de
onweerstaanbare prikkel van de Goddelike genade tot beoefening van vroomheid en deugd
zouden worden geleid,” terwijl diegenen, die tot eeuwige straf gedoemd waren, “niet bij
machte waren om aan de Goddelike wet te gehoorzamen.”
Anderen, die zich evenzo aan de stelling hielden, “dat de uitverkorenen niet van de
genade kunnen vervallen of de Goddelike gunst verbeuren,” kwamen tot de nog
schrikkeliker gevolgtrekking, dat “de boze daden, die ze verrichten, niet wezenlik zondig
zijn, noch moeten aangezien worden als hun schending van de Goddelike wet, en dat er
dientengevolge voor hen geen noodzaak bestaat, òf om hun zonden te. belijden, —f om ze
door berouw af te breken.” Derhalve verklaarden ze, dat zelfs een van de gruwelikste
zonden, “algemeen beschouwd als een ergerlike schending van de Goddelike wet, in het oog
van God geen zonde is,” wanneer die door een van de uitverkorenen bedreven wordt,
“omdat het een van de nood- zakelike en onderscheidende karaktertrekken van de uitverkorenen
is, dat ze niets doen kunnen, dat òf Gode onwelgevallig is, òf door de wet wordt
verboden.”
Deze gruwelike leer is in beginsel dezelfde als de latere leer van populaire opvoeders en
godgeleerden,— dat er name- lik geen onveranderlike Goddelike wet, als standaard van wat
recht is, bestaat, maar dat de standaard van de zedeleer door de maatschappij zelf wordt
aangegeven, en aanhoudend ver-andering heeft ondergaan. Al zulke denkbeelden openbaren
ingeving van dezelfde grote geest,— van hem, die het waagde, zelfs onder de zondeloze
bewoners van de hemel zijn werk te doen van te zoeken, de rechtvaardige beperkingen van
Gods wet omver te halen. De leer dat Goddelike bepalingen het karakter van de mens
onveranderlik vaststellen, had er velen toe geleid, de wet Gods zo goed als te verwerpen.
Wesley stelde zich standvastig tegen de dwaling van de Antinomiaanse leraren, en toonde
aan, dat deze leer, die tot Antinomianisme voerde, tegen de Schriften was. “De
zaligmakende genade Gods is aan alle mensen verschenen.” “Dit is goed en aangenaam voor
God, onze Zaligmaker, welke wil dat alle mensen zalig worden, en tot kennis van de
waarheid komen. Want er is één Middelaar Gods en der mensen, de mens Christus Jezus,
die zichzelf gegeven heeft tot een rantsoen voor allen.” De Geest Gods wordt vrijelik
geschonken, ten einde iedereen in staat te stellen, de genademiddelen aan te grijpen. Aldus
“verlicht Christus, het waarachtige Licht, iedere mens, komende in de wereld.” De mens
mist de zaligheid door eigenwillige weigering van de gave des levens.
In antwoord op de stelling, dat bij de dood van Christus de voorschriften van de tien
geboden met de ceremoniële wet waren weggedaan, sprak Wesley: “De zedewet, in de tien
geboden vervat, en door de profeten als bindend voorgeschreven, heeft Hij niet weggedaan.
Het doel van Zijn komst was niet, enig gedeelte ervan te herroepen. Dit is een wet, die nooit
kan gebroken worden, die ‘vaststaat als de getrouwe getuige in de hemel.’ . . . Deze werd
van het begin van de wereld ‘geschreven niet op stenen tafelen,’ maar in de harten van alle
mensekinderen, wanneer ze uit de handen van de Schepper voortkwamen. En hoezeer ook
181