Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
die ure, wanneer de eeuwige Vader, de vrijgekochten aanschouwende, Zijn beeld zal zien;
wanneer de wanklank van de zonde gebannen, de verwoestende invloed ervan weggedaan,
en het menselike weder in overeenstemming met het Goddlike gebracht zal zijn!
Met onuitsprekelike liefde verwelkomt Jezus Zijn getrouwen in de “vreugde van hun
Heer.” De blijdschap van de Heiland bestaat daarin, dat Hij de zielen, die door Zijn angst en
vernedering verlost zijn, in het koninkrijk der heerlikheid ziet. En de verlosten zullen in Zijn
vreugde delen, wanneer ze onder de gezegenden diegenen zien, welke door hun gebeden,
hun arbeid en hun liefdevolle opofferingen voor Christus gewonnen zijn. Wanneer ze zich
om de grote, witte troon scharen, zal onuitsprekelike vreugde hun harten vervullen, als ze
hen aanschouwen, die ze voor Christus ge-wonnen hebben, en bemerken, dat de een weder
anderen heeft toegebracht, en dezen weder anderen, en die allen in de haven der ruste
gebracht zijn, om daar hun kronen aan Jezus’ voeten neder te leggen, en Hem de nimmer
eindigende eeuwigheid door te loven.
Wanneer de verlosten verwelkomd worden in de stad Gods, schalt er een juichtoon van
aanbidding door de lucht. De twee Adams staan op het punt van elkander te ontmoeten.
Gods Zoon staat met uitgebreide armen om de vader van ons geslacht te ontvangen,— het
wezen, dat Hij schiep, dat tegen zijn Maker zondigde, en om wiens zonde de Heiland de
merktekenen van de kruisiging in Zijn lichaam omdraagt. Wanneer Adam de indrukken van
de wrede nagelen bespeurt, valt hij niet op de borst van zijn Heer, maar werpt zich in
ootmoedigheid aan Zijn voeten, uitroepende: “Waar- dig, waardig, is het Lam, dat geslacht
is!” Tederlik heft de Heiland hem op, en nodigt hem, andermaal de Paradijs- woning te
aanschouwen, waaruit hij zo lange tijd verbannen is geweest.
Na zijn verdrijving uit Eden was Adams leven op aarde een bestaan vol droefheid. Ieder
stervend blad, ieder offer dat geslacht werd, iedere vlek op het schone gelaat van de natuur,
iedere smet op de reinheid van de mens herinnerde hem opnieuw aan zijn zonde. Vreselik
was zijn benauwdheid door zelfverwijt, toen hij de ongerechtigheid zag toenemen, en tot
antwoord op zijn waarschuwingen zich ver- wijtingen op de hals haalde, dat hij de oorzaak
van de zonde was. In geduldige ootmoed droeg hij, bijna duizend jaren lang, de straf van de
overtreding. Hij had oprecht berouw over zijn zonde, verliet zich op de verdiensten van de
beloofde Heiland, en stierf in de hoop van een opstanding. Gods Zoon maakte de misslag en
val van de mens weder goed; en nu wordt Adam, door het werk der verzoening, weder in
zijn eerste heerschappij hersteld.
Overstelpt van blijdschap aanschouwt hij de bomen, die eens zijn genot uitmaakten,—
dezelfde bomen, waarvan hij de vruchten in de dagen van zijn onschuld en vreugde had
ingezameld. Hij ziet de wijnstokken, die zijn eigen handen hebben opgeleid; dezelfde
bloemen, waarvoor hij eertijds zo gaarne zorg droeg. Zijn geest omvat de werkelikheid van
het toneel: hij komt tot het begrip, dat dit waarlik het herstelde Eden is, nu liefeliker dan
toen hij er uit verbannen werd. De Heiland voert hem naar de boom des levens, plukt de
457