Van Monarchie tot Anarchie
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Van</strong> <strong>Monarchie</strong> <strong>tot</strong> <strong>Anarchie</strong><br />
vijandig tegen de Bijbel is. Als dat boek gelezen wordt, wordt de barmhartigheid en liefde<br />
Gods geopenbaard, en wordt het de mens duidelik, dat het hem geen van die zware lasten<br />
oplegt. Al wat hij vraagt, is een gebroken en ver-slagen hart, een nederige, gehoorzame<br />
geest.<br />
Christus stelde door Zijn leven geen voorbeeld, dat mannen en vrouwen zich in kloosters<br />
moeten opsluiten om geschikt gemaakt te worden voor de hemel. Hij leert nergens, dat<br />
liefde en medegevoel moeten worden onderdrukt. Het hart van de Heiland vloeide over van<br />
liefde. Hoe dichter de mens de zedelike volmaaktheid nabij komt,des te fijner wordt zijn<br />
opmerkingsgave, des te scherper zijn bewustzijn van zonde, en des te dieper zijn<br />
medegevoel voor de bedroefden. De Paus beweert de stedehouder van Christus te zijn; maar<br />
hoe kan zijn karakter met dat van onze Heiland vergeleken worden? Heeft men ooit gezien,<br />
dat Christus mensen naar de kerker of de pijnbank verwees, omdat ze Hem geen eer<br />
betoonden als Koning des hemels? Hoorde men Zijn stem diegenen ter dood veroordelen,<br />
welke Hem niet aannamen? Toen Hij door de mensen van een Samaritaans dorp beledigd<br />
werd, werd de apostel Johannes met verontwaardiging vervuld en vroeg: “Heer, wilt Gij, dat<br />
we zeggen, dat er vuur van de hemel zal nederdalen, en dezen verslinden, gelijk ook Elias<br />
gedaan heeft?” Jezus zag met medelijden op Zijn discipel neder, en bestrafte zijn harde<br />
geest, zeggende: “De Zoon des mensen is niet gekomen om de zielen van de mensen te<br />
verderven, maar om te behouden.” Hoe verschillend is de geest, welke Christus aan de dag<br />
legde, van die van Zijn zogenaamde plaatsbekleder.<br />
De Roomse Kerk doet zich tans in een gunstig licht aan de wereld voor, en dekt zijn lijst<br />
van gruwelike wreedheden met verontschuldigingen toe. Hij heeft zich in klederen getooid,<br />
die op Christus gelijken; toch is hij onveranderd. Ieder beginsel van het pausdom, dat in<br />
vervlogen eeuwen bestaan heeft, bestaat heden ten dage nog. De leerstellingen, die in de<br />
donkerste eeuwen ontworpen zijn, worden nog steeds gehuldigd. Laat niemand zich<br />
bedriegen. Het pausdom, waaraan Protestanten tans zo geredelik eer bewijzen, is hetzelfde,<br />
dat de wereld beheerste in de dagen van de Hervorming, toen mannen Gods op gevaar van<br />
hun leven af opstonden, om de goddeloosheid ervan aan de kaak te stellen. Het openbaart<br />
dezelfde trots en onbeschaamde aanmatiging, waardoor het zich van tevoren boven<br />
koningen en vorsten verhief, en zich de rechten Gods durfde toekennen. Zijn geest is tans<br />
niet minder wreed en despoties, dan toen het de vrijheid van de mensen vertrad, en de<br />
heiligen van de Allerhoogste doodde.<br />
Het pausdom is juist, wat de profetie verklaard heeft dat het zijn zou: de afval van de<br />
laatste dagen.2 Het maakt een deel van zijn gedragslijn uit, dat karakter aan te nemen,<br />
waardoor het ‘t best zijn doel bereiken kan; toch verbergt het onder het veranderlike<br />
voorkomen van de kameleon on-veranderlik het gif van de slang. “We zijn niet gehouden<br />
om trouw en beloften aan ketters na te komen,“3 verklaart het. Zal deze macht, wiens<br />
oorkonde van duizend jaren in het bloed van de heiligen geschreven is, tans als een deel van<br />
de kerk van Christus worden erkend? Het is niet zonder reden, dat er in Protestantse landen<br />
401
Change language