Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Hoofdstuk 3 — Tijdperk van Duisternis
In de tweede zendbrief aan de Thessalonicensen voorspelde de apostel Paulus de grote
afval, die het gevolg zou zijn van de stichting van de pauselike macht. Hij verklaarde, dat de
dag van Christus niet komen zou, “tenzij dat eerst de afval gekomen zij, en dat geopenbaard
zij de mens der zonde, de zoon des verderfs; lie zich tegenstelt en verheft boven al wat God
genaamd, of als God geëerd wordt, alzo dat hij in de tempel Gods als een God zal zitten,
zichzelf vertonende, dat hij God is.” En verder waarschuwt de apostel zijn broederen dat “de
verborgenheid der ongerechtigheid alrede gewrocht wordt.” Zelfs in die eerste dagen zag hij
dwalingen de kerk binnensluipen, welke de weg bereiden zouden voor de ontwikkeling van
het pausdom.
Zeer langzaam, en in het eerst heimelik en stilzwijgend, maar later meer openlik,
naarmate hij toenam in kracht en heerschappij over de harten van de mensen, zette de
verborgenheid der ongerechtigheid zijn bedriegelik en godslasterlik werk voort. Bijna
ongemerkt werden de gebruiken van het heidendom in de Christelike kerk ingevoerd. De
geest van inschikken en gelijkstellen werd een tijdlang in bedwang gehouden door de felle
vervolgingen, welke de kerk onder het heidendom te verduren had. Maar toen de vervolging
ophield, en het Christendom de hoven en paleizen van de koningen binnentrad, legde het de
nederige eenvoud van Christus en Zijn apostelen ter zijde ter wille van de praal en
grootsheid van heidense priesters en vorsten, en stelde menselike theo- rieën en
overleveringen in de plaats van de vereisten Gods. De zogenaamde bekering van
Konstantijn, in de eerste helft van de vierde eeuw, veroorzaakte grote blijdschap; en de
wereld, met een gedaante van gerechtigheid bekleed, trad de kerk binnen. Nu ging het werk
van verbastering met snelle schreden voorwaarts. Het heidendom, schijnbaar overwonnen,
werd overwinnaar. De geest ervan beheerste de kerk. Heidense lerin- 2 Thess. 2:3, 4, 7. gen,
ceremonieën en bijgeloof werden met het geloof en de eredienst van de belijdende
volgelingen van Christus vermengd.
Het gevolg van deze verstandhouding tussen heidendom en Christendom was de
ontwikkeling van “de mens der zonde,” die, naar de voorzegging, zich tegen God stellen en
boven Hem verheffen zou. Dat reuzestelsel van valse godsdienst is een meesterwerk van
Satans macht,— een gedenkstuk van zijn pogingen om zichzelf op de troon te plaatsen, en
de aarde, te beheersen overeenkomstig zijn wil.Satan trachtte eenmaal tot een
verstandhouding te komen met Christus. Hij kwam tot de Zoon Gods in de woestijn der
verleiding, en terwijl hij Hem al de koninkrijken van de aarde en de heerlikheid ervan
toonde, bood hij Hem aan, alles in Zijn hand over te geven, indien Hij slechts de
opperheerschappij van de vorst der duisternis erkennen wilde. Christus bestrafte de
schaamteloze verleider, en dwong hem, zich te verwijderen. Maar Satan is veel gelukkiger
in het toepassen van dezelfde verleidingen op de mens. Ter wille van aards voordeel en
wereldse eer werd de kerk ertoe gebracht, gunst en steun te zoeken bij de grote mannen van
28