Van Monarchie tot Anarchie
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Van</strong> <strong>Monarchie</strong> <strong>tot</strong> <strong>Anarchie</strong><br />
was er een woedende volksmenigte vergaderd met knotsen en zwaarden, om zich van zijn<br />
dood te verzekeren, indien het hem zou mogen gelukken, aan de raad te ontsnappen. De<br />
tegenwoordigheid van magistraten en een gewapende macht redde hem echter. De volgende<br />
morgen werd hij vroegtijdig met zijn metgezel over het meer naar een veilige schuilplaats<br />
gevoerd. Z— eindigde zijn eerste poging om aan Génève het evangelie te brengen.<br />
Voor de volgende proefneming werd er een minder werktuig gekozen,— een jonge man,<br />
die er z— eenvoudig uitzag, dat hij zelfs door de erkende vrienden van de hervorming met<br />
koelheid behandeld werd. Maar wat kon zo iemand doen, waar Farel verworpen was? Hoe<br />
kon iemand met weinig moed en ondervinding aan de storm weerstand bieden, waarvoor de<br />
sterkste en moedigste genoodzaakt was geweest te vluchten? “Niet door kracht, noch door<br />
geweld, maar door Mijn geest zal het geschieden, zegt de Heer der Heirscharen.” “Maar het<br />
dwaze der wereld heeft God uitverkoren, opdat Hij de wijzen beschamen zou.” “Want het<br />
dwaze Gods is wijzer dan de mensen: en het zwakke Gods is sterker dan de mensen.”<br />
Froment begon zijn werk als schoolmeester. De waarheden, die hij de kinderen in de<br />
school leerde, herhaalden ze in hun woningen. Al spoedig kwamen de ouders om de Bijbel<br />
te horen uitleggen, <strong>tot</strong>dat de schoolkamer gevuld was met aandachtige toehoorders. Nieuwe<br />
Testamenten en traktaten werden vrij rondgedeeld, en bereikten velen, die niet openlik<br />
durfden komen om naar de nieuwe leer te luisteren. Na een tijd werd deze arbeider ook<br />
gedwongen om te vluchten: maar de door hem onderwezen waarheden hadden zich<br />
vastgezet in de harten van de mensen. De Hervorming was geplant, en werd sterker en<br />
breidde zich uit. De predikers keerden terug, en door hun arbeid werd de Protestantse<br />
eredienst eindelik te Génève ingesteld.<br />
De stad had zich reeds voor de Hervorming verklaard, toen Calvijn na veel<br />
omzwervingen en wisselvalligheden de poorten binnenkwam. <strong>Van</strong> zijn laatste bezoek aan<br />
zijn geboortplaats wederkerende, was hij op weg naar Bazel; maar hij vond de hoofdweg<br />
bezet door de legers van Karel V., en was gedwongen een omweg door Génève te maken. In<br />
dit bezoek erkende Farel Gods hand. Ofschoon Génève het hervormde geloof aangenomen<br />
had, bleef er daar nog een groot werk te verrichten. Het is niet bij gemeenten maar bij<br />
enkele personen, dat de mensen <strong>tot</strong> Göd bekeerd worden; het werk van de wedergeboorte<br />
moet in hart en geweten gewrocht worden door de kracht van de Heilige Geest, en niet door<br />
de dekreten van koncilieën. Hoewel het volk van Génève het gezag van Rome afgeschud<br />
had, waren ze niet zo gewillig, de zonden op te geven, welke onder die regering de overhand<br />
hadden gehad. De reine gronddenkbeelden van het evangelie hier te vestigen, en dit volk te<br />
bereiden <strong>tot</strong> waardige vervulling van de plaats, waartoe de Voorzienigheid hen scheen te<br />
roepen, was geen lichte taak.<br />
Farel hield er zich van verzekerd,dat hij in Calvijn iemand gevonden had, die zich met<br />
hem zou kunnen verbinden <strong>tot</strong> het verrichten van dit werk. In de naam van God bad hij de<br />
jonge evangelist plechtig 1 Kor. 1:27, 25. daar te blijven arbeiden. Calvijn schrok daarvoor<br />
160
Change language