Van Monarchie tot Anarchie
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Van</strong> <strong>Monarchie</strong> <strong>tot</strong> <strong>Anarchie</strong><br />
eindeloze liefde en barmhartigheid gegeven, wekte slechts een geest van tegenstand op.<br />
Lucifer liet naijver op Christus de boventoon in zijn hart voeren, en verhardde zich in zijn<br />
voornemen.<br />
Hoogmoed over zijn eigen heerlikheid voedde het verlangen naar de oppermacht. De<br />
hoge eer, die Lucifer be- wezen was, werd niet als gave Gods gewaardeerd, en kweekte geen<br />
dankbaarheid aan de Schepper. Hij verhief zich op zijn schoonheid en grootheid, en streefde<br />
naar gelijkheid met God. Hij was geliefd en geëerd bij het hemelheir. Hot was voor de<br />
engelen een genot, zijn bevelen ten uitvoer te brengen, en hij was met wijsheid en<br />
heerlikheid bekleed boven hen allen. Toch was de Zoon van God de erkende vorst des<br />
hemels,één in macht en gezag met de Vader. Aan al de raadsbesluiten Gods nam Christus<br />
deel, terwijl het aan Lucifer niet vergund was, op gelijke wijze in de Goddelike plannen in te<br />
dringen. “Waarom,” vroeg deze machtige engel, “moet Christus de oppermacht hebben?<br />
Waarom wordt hij op deze wijze boven Lucifer geëerd?”<br />
Zijn plaats in de onmiddellike tegenwoordigheid Gods opgevende, ging Lucifer uit om<br />
de geest van ontevredenheid onder de engelen te verspreiden. Met geheimzinnige<br />
achterhouding te werk gaande, en voor een tijd zijn ware doel verbergende onder een schijn<br />
van God te eren, trachtte hij ontevredenheid op te wekken betreffende de wetten, volgens<br />
welke de hemelingen geregeerd werden, er op wijzende, dat die onnodige dwang oplegden.<br />
Daar ze heilig van natuur waren, beweerde hij, dat de engelen de voorschriften van hun<br />
eigen wil zouden volgen. Hij trachtte medegevoel voor zichzelf op te wekken, door het te<br />
doen voorkomen, als had God hem onrechtvaardig behandeld door hogere eer aan Christus<br />
te bewijzen. Hij beweerde, dat hij niet naar zelfverheffing stond door naar grotere macht en<br />
eer te streven, maar dat hij vrijheid poogde te verkrijgen voor al de hemelbewoners, opdat<br />
ze daardoor <strong>tot</strong> een hogere staat zouden kunnen geraken.<br />
In Zijn grote barmhartigheid was God lankmoedig over Lucifer. Hij werd niet<br />
onmiddellik uit zijn verheven staat verlaagd, toen hij begon toe te geven aan een geest van<br />
ontevredenheid, ook zelfs nog niet, toen hij zijn valse beweringen aan de getrouwe engelen<br />
begon voor te leggen. Lang werd hij in de hemel gehouden. Keer op keer werd hem<br />
vergiffenis aangeboden op voorwaarde van berouw en onder-werping. Pogingen, gelijk<br />
oneindige liefde en wijsheid die kunnen beramen, werden in het werk gesteld om hem van<br />
zijn dwaling te overtuigen. De geest van ontevredenheid was <strong>tot</strong> dusverre iets onbekends<br />
geweest in de hemel. Lucifer zelf zag in het eerst niet in, waar hij heengedreven werd; hij<br />
verstond de ware aard van zijn gevoelens niet. Maar daar zijn ontevredenheid bewezen werd<br />
zonder oorzaak te zijn, kwam Lucifer <strong>tot</strong> de overtuiging, dat hij ongelijk had, dat de<br />
Goddelike eisen rechtvaardig waren, en dat hij ze voor al de hemelingen als zodanig<br />
behoorde te erkennen. Had hij dit gedaan, hij had zichzelf en vele engelen kunnen redden.<br />
Hij was op die tijd Gode nog niet geheel en al ontrouw geworden. Ofschoon hij zijn plaats<br />
als overdekkende cherub had opgegeven, zou hij daarin weder hersteld zijn geworden,<br />
indien hij gewillig was geweest om <strong>tot</strong> God terug te keren, de wijsheid van de Schepper te<br />
347
Change language