Van Monarchie tot Anarchie
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Van</strong> <strong>Monarchie</strong> <strong>tot</strong> <strong>Anarchie</strong><br />
reeds lang gezegd: “Laat de Heilige Israëls van ons ophouden.” Nu was hun wens vervuld.<br />
De vreze Gods verontrustte hen niet langer. Satan had zich aan het hoofd van het volk<br />
gesteld, en de hoogste wereldlike en geestelike overheden stonden onder zijn macht.<br />
De leiders van de tegenovergestelde partijen verenigden zich bij tijden om hun<br />
ongelukkige slachtoffers te plunderen en te kwellen, en dan weder vielen ze elkanders<br />
troepen aan, en slachtten zonder genade. Zelfs de heiligheid van de tempel kon hun<br />
gruwelike wreedheid niet in bedwang houden. De offeraars werden v——r het altaar<br />
neergehouwen, en het heiligdom werd verontreinigd door de lichamen van de verslagenen.<br />
En toch verklaarden de drijvers van dit helse werk openlik in hun blinde en godslasterlike<br />
trots, dat ze niet bang waren, dat Jeruzalem verwoest zou worden, omdat het de Godstad<br />
was. Om meer macht in handen te krijgen kochten ze valse profeten om, die verkondigen<br />
moesten, zelfs terwijl de Romeinse benden de tempel belegerden, dat het volk wachten<br />
moest op verlossing van God. Tot het laatste toe hield de menigte zich vast .aan het geloof,<br />
dat de Allerhoogste tussenbeide zou komen, <strong>tot</strong> vernietiging van hun tegenstanders. Maar<br />
Israël had de Goddelike bescherming veracht, en had nu geen verdediger. Ongelukkig<br />
Jeruzalem! Verscheurd door inwendige onenigheden, de straten gekleurd door het bloed van<br />
zijn kinderen, die elkander verslagen hadden, terwijl vreemde legers zijn vestingen afbraken<br />
en zijn krijgers doodden! Al de voorspellingen, die Christus gedaan had betreffende de<br />
verwoesting van Jeruzalem, werden letterlik vervuld. De Joden ondervonden de waarheid<br />
van Zijn waarschuwende woorden: “Met welke maat gij meet, zal u wedergemeten worden.”<br />
Er werden tekenen en wonderen waargenomen, welke ongeluk en ondergang<br />
voorspelden. In het midden van de nacht scheen er een onnatuurlik licht over de tempel en<br />
het altaar. Bij zonsondergang werd het beeld van wagenen en krijgsknechten, zich<br />
verzamelende ten strijde, in de wolken gezien. De priesters, die ‘s nachts in het heiligdom<br />
dienst deden, werden opgeschrikt door geheimzinnigge geluiden; de aarde beefde, en men<br />
hoorde een menigte stemmen roepen: “Laat ons van hier gaan.” De grote poort naar het<br />
oosten, die zo zwaar was, dat hij door twintig mannen nauweliks gesloten kon worden, en<br />
die verzekerd was door ontzaglike ijzeren bouten, diep in het hecht stenen plaveisel<br />
bevestigd, opende zich te middernacht, zonder dat iemand de oorzaak ervan kon aangeven.<br />
Zeven jaren achtereen liep er een man gedurig de straten van Jeruzalem op en neer, en<br />
kondigde de onheilen aan, die de stad zouden treffen. Bij dag en bij nacht zong hij de wilde<br />
treurzang: “Een stem van het oosten! een stem van het westen! een stem uit de vier winden!<br />
een stem tegen Jeruzalem en de tempel! een stem tegen de bruidegom en de bruid! een stem<br />
tegen al het volk!” Dit vreemde wezen werd gevangen gezet en gegeseld, maar geen klacht<br />
kwam over zijn lippen. Op belediging en verwijt antwoordde hij slechts: “Wee, wee over<br />
Jeruzalem! wee, wee over zijn inwoners!” Zijn waarschuwende roepstem werd eerst gestild,<br />
toen hij sneuvelde bij het beleg, dat hij voorspeld had.<br />
14
Change language