Van Monarchie tot Anarchie
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
En toch, den vreemden regel der ongerijmd- heden volgende, die altijd in zulke gevallen heerscht, scheen de tijd, terwijl hij aldus voorbijsnelde, lang te vallen.... gevangenissen, met menschen opgevuld, die geene misdaad begaan hadden en geen gehoor konden vinden; deze dingen werden de bepaal- de orde en de gewone loop der dingen, en sche- nen door aloud gebruik gewettigd te zijn, eer ze vele weken in zwang waren. Vooral werd er éene afgrijselijke gestalte even gemeenzaam alsof die sedert de schepping der wereld onder de oogen der menschen ware geweest, — de gestalte van de scherpe vrouw, La Guillotine geheeten. Die maakte het algemeen onderwerp uit van allerlei grappen: ze was het beste gomeeamid- del tegen hoofdpijn; ze belette onfeilbaar dat men grijs haar kreeg; ze verleende eene eigenaardige bleekheid aan de gelaatskleur; ze was het nationale scheermes, dat nooit stomp werd; hij, die la Guillotine kuste, keek door het ven- stertje en niesde in den zak. Zij was het teeken van de wedergeboorte van den mensch. Ze had het Kruis vervangen. Modellen er van werden op de borst gedragen, waarvan het Kruis gebannen werd, en men boog voor haar en men geloofde aan haar, terwijl men het Kruis ver- loochende. Het werktuig schoor zoovele hoofden af‚ dat het zelf, zoowel als de grond, dien het bezoe delde, geheel rood geverfd werd. Men nam het uit elkaar als een stuk speelgoed voor een jongen Duivel en zette het weer op, als de gelegenheid gunstig was. Het deed den welsprekende zwijgen; het velde den machtige neder; het vernietigde al wat schoon en goed was…
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Van</strong> <strong>Monarchie</strong> <strong>tot</strong> <strong>Anarchie</strong><br />
wachters op Zions muren behoorden de eersten geweest te zijn om de tijding van de komst<br />
van de Heiland op te vangen; de eersten om hun stemmen te verheffen en te verkondigen,<br />
dat Hij nabij was; de eersten om het volk op Zijn komst voor te bereiden. Maar ze waren<br />
gerust, en droomden van vrede en veiligheid, terwijl het volk geheel onverschillig was<br />
aangaande hun zonden. Jezus zag Zijn kerk, als de on-vruchtbare vijgeboom, met bladeren<br />
bedekt, wel veel vertoning makende, maar waaraan de kostbare vruchten ontbraken. Er was<br />
een eigengerechtig nakomen van de vormen van de godsdienst, terwijl de geest van ware<br />
nederigheid, berouw, en geloof — welke de dienst van God Hem alleen wel- behagelik<br />
kunnen maken — ontbrak. In plaats van de gaven van de Geest openbaarden zich trots,<br />
vormelikheid, zelfverheffing, zelfzucht, verdrukking. Een afvallige kerk sloot zijn ogen voor<br />
de tekenen van de tijden. God verliet hen niet, en Zijn trouw schoot niet te kort; maar zij<br />
keerden zich van Hem af, en scheidden zich van Zijn liefde. Daar ze weigerden om aan de<br />
voorwaarden te voldoen, werden Zijn beloften niet aan hen vervuld.<br />
Dat is het zekere gevolg van te verzuimen, het licht en de voorrechten, die God schenkt,<br />
op prijs te stellen, en er ons voordeel mede te doen. Tenzij de kerk volgen wil in Gods<br />
openbarende voorzienigheid, iedere straal van licht aannemende, en iedere plicht, die<br />
geopenbaard wordt, vervullende, moet de godsdienst onvermijdelik ontaarden in het<br />
nakomen van vormen, en moet de geest van het leven van godzaligheid verdwijnen. Deze<br />
waarheid is herhaaldelik in de geschiedenis van de kerk bewezen. God verwacht van Zijn<br />
volk werken van geloof en gehoorzaamheid, overeenstemmend met de zegeningen en<br />
voorrechten, die geschonken worden. Gehoorzaamheid vereist opoffering en sluit<br />
kruisdragen in; en dat is het, 11 Thess. 5:4, 5. waarom zo velen van de belijdende<br />
volgelingen van Christus weigerden, het licht uit de hemel te ontvangen; en gelijk de Joden<br />
van ouds, bekenden ze de tijd van hun bezoeking niet. Om hun trots en ongeloof ging de<br />
Heer hun voorbij, en openbaarde Zijn waarheid aan hen, die gelijk de herders van<br />
Bethlehem en de wijzen uit het Oosten acht hadden gegeven op al het licht, dat ze hadden<br />
ontvangen.<br />
218
Change language