Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
vervulling van de profetie gericht, en werden er velen toe gebracht om acht te slaan op de
waarschuwing van de wederkomst.
In het jaar 1840 wekte een verdere merkwaardige vervulling van de profetieën de
algemene belangstelling op. Twee jaren vroeger gaf Josia Litch, een van de voornaamste
predikanten, die de wederkomst predikten, een verklaring van Openbaring 9 uit, waarin de
val van het Ottomaanse rijk voorspeld werd. Volgens zijn berekening zou deze macht tot
zijn ondergang komen “in 1840 n. C., ergens in de maand Augustus;” en slechts enkele
dagen v——r de in vervulling treding schreef hij: “Toegevende dat het eerste tijdperk van
150 jaren met juistheid vervuld is geworden, aleer Deacozes met verlof van de Turken de
troon beklom, en dat de 391 jaren en vijftien dagen een aanvang genomen hebben aan het
einde van het eerste tijdperk, moeten ze de 11de Augustus 1840 eindigen, als wanneer de
Ottomaanse macht te Kon- stantinopel verwacht mag worden te worden verbroken. En ik
geloof, dat dit bevonden zal worden het geval te zijn.”
Juist op de aangegeven tijd nam Turkije door zijn afgezanten de bescherming van de
verbonden machten van Europa aan, en stelde zich op die wijze onder het beheer van
Christelike volken. De gebeurtenis was een nauwkeurige vervulling van de voorspelling.1
Toen het bekend werd, kwamen er scharen tot overtuiging van de juistheid van de
grondregels van de profetiese verklaring, die door Miller en zijn metgezellen aangenomen
was, en ontving de Adventbeweging een krachtige stoot. Geleerde en hooggeplaatste
mannen verenigden zich met Miller tot het prediken en publiceren van zijn inzichten, en van
1840 tot 1844 breidde het werk zich met snelheid uit.
William Miller had een sterk verstand, door zich met de Bron der wijsheid te verbinden.
Hij was een man van grote rechtschapenheid, die overal eerbied en hoogachting moest
inboezemen, waar karakteradel en zedelike voortreffelikheid op prijs werden gesteld. De
ware vriendelikheid van hart aan Christelike eenvoud en zelfbeheersing parende, was hij
voorkomend en minzaam jegens allen, gereed om naar de meningen van anderen te luisteren,
en hun bewijsgronden te overwegen. Zonder hartstocht of opwinding toetste hij alle
theorieën en leerstellingen aan Gods woord; en zijn gezonde redenering en degelike kennis
van de Schrift stelden hem in staat om dwaling te wederleggen en de leugen aan het licht te
brengen.
Toch kon hij zijn werk niet voortzetten zonder bittere tegenstand. Evenals het geval was
met de vroegere hervormers, werden de waarheden, die hij aan het licht bracht, door de
volkspredikers niet gunstig ontvangen. Daar deze hun stelling niet konden handhaven
volgens de Schrift, werden ze ertoe gedreven, hun toevlucht te nemen tot gezegden en
leerstellingen van mensen, en de overleveringen van de kerkvaders. Maar het woord Gods
was het enige getuigenis, dat door de predikers van de Advent-waarheid werd aanvaard. “De
Bijbel, en de Bijbel alleen,” was hun wachtwoord. Het gemis aan bewijs uit de Schrift aan
de zijde van de tegenstanders werd door spot en hoon goed gemaakt. Tijd, middelen en
232