Van Monarchie tot Anarchie

Van Monarchie tot Anarchie
Goddelike toestemming wachten, om overal heen verwoesting te verspreiden. Degenen, die
de wet van God eren, zijn beschuldigd geworden van oordelen over de wereld te brengen, en
zullen beschouwd worden, de oorzaak te zijn van de vreselike schokkingen van de natuur,
en de strijd en bloedstorting onder de mensen, die de aarde met wee vervullen. De kracht,
waarmede de laatste waarschuwing gepaard gaat, heeft de woede van de goddelozen
opgewekt; hun toorn is ontstoken tegen allen, die de boodschap ontvangen hebben, en Satan
zal in nog heviger graad de geest van haat en vervolging doen ontwaken.
Toen Gods tegenwoordigheid ten laatste van het Joodse volk weggenomen werd, waren
de priesters en het volk er zich niet van bewust. Ofschoon Satan over hen heerste, en ze door
de afschuwelikste en boosaardigste hartstochten werden aangezet, beschouwden ze zich nog
altijd als de uit-verkorenen Gods. De dienst in de tempel werd voortgezet; offeranden
werden gebracht op zijn bezoedelde altaren; en dageliks werd de Goddelike zegen
afgesmeekt over een volk, dat zich schuldig gemaakt had aan het bloed van Gods geliefde
Zoon, en dat Zijn dienaren en apostelen zocht te doden. Aldus ook, wanneer het
onherroepelike besluit van het heiligdom aangekondigd, en het lot van de wereld voor altijd
vastgesteld is, zullen de aardbewoners er geen kennis aan dragen. De godsdienstvormen
zullen waargenomen worden door een volk, van hetwelk de Geest Gods voor goed geweken
is; en de sataniese ijver, waarmede de vorst van het kwaad hen bezielen zal tot uitwerking
van zijn boze plannen, zal de schijn dragen van ijver voor God.
Daar de Sabbat het grote punt van verdeeldheid onder de Christenheid geworden is, en
godsdienstige en wereldlike machten samengespannen hebben om het houden van de
Zondag verplichtend te maken, zal de voortdurende weigering van een kleine minderheid
om aan de algemene eis te voldoen, hen tot voorwerpen maken van verfoeiing bij iedereen.
Men zal er op aandringen, dat de weinigen, die zich tegen een instelling van de kerk en wet
van de staat kanten, niet behoren te worden geduld; dat het beter is, dat zij lijden, dan dat
gehele volken in verwarring en wetteloosheid gedompeld worden. Hetzelfde argument werd
achttien hon derd jaren geleden tegen Christus door de “oversten van het volk” aangevoerd.
“Het is ons nut,” zei de sluwe Kajafas, “dat één mens sterve voor het volk, en niet het gehele
volk verloren ga.” Deze bewijsgrond zal als beslissend worden aangezien, en ten slotte zal
er een gebod uitgevaardigd worden tegen degenen, die de Sabbat van het vierde gebod
heiligen, hen schuldig verklarende aan de zwaarste straf, en de mensen vrijheid gevende,
hen na een zekere tijd ter dood te brengen. Het Romanisme in de oude wereld, en het
afvallige Protestantisme in de nieuwe, zullen éénzelfde weg inslaan met betrekking tot
degenen, die al de geboden Gods onderhouden.
Het volk Gods zal alsdan in die tonelen van droefheid en nood gestort worden, welke
door de profeet als de tijd van Jakobs benauwdheid worden beschreven. “Want zo zegt de
Heer: We horen een stem van verschrikking, daar is vrees en geen vrede. . . . Alle
aangezichten zijn veranderd in bleekheid. O wee, want die is z— groot, dat zijns gelijke niet
geweest is, en het is een tijd van benauwdheid voor Jakob, toch zal hij daaruit verlost
434